نسيم رحمت، ص: 74

و علی عليه السلام را می بينيد كه خلوت های ما را چه زيبا ترسيم می كند، و با كمال كرامت خطاها و خلاف های ما را به خود نسبت می دهد:

«اللهُمَّ عَظُمَ بَلائی ، وَافْرَطَ بی سُوءُ حالی ، وَقَصُرَتْ بی اعْمالی ، وَقَعَدَتْ بی اغْلالی ، وَحَبَسَنی عَنْ نَفْعی بُعْدُ امَلی ، وَخَدَعَتْنِی الدُّنْيا، عَنْكَ دُعآئی ، سُوءُ عَمَلی وَفِعالی ، وَلا تَفْضَحْنی بِخَفِیِّ مَا اطَّلَعْتَ عَلَيْهِ مِنْ سِرّی ، وَلا تُعاجِلْنی بِالْعُقُوبَةِ عَلی ما عَمِلْتُهُ فی خَلَواتی ، مِنْ سُوءِ فِعْلی وَاسآئَتی ، وَدَوامِ تَفْريطی وَجَهالَتی ، وَكَثْرَةِ شَهَواتی وَغَفْلَتی » «1»

می گويد: خدايا! خلوتی كه به من دادی آن را آلودم، و آن را با بدی و جهالت و كوتاهی و شهوت و غفلت پر كردم.

اما انبياء زيباترين كارها و كردارهای خود را موكول به خلوت های خود می نمودند.

انبياء در خلوت ها خلأهای خود را پر می كردند، و گره های كور را می گشودند، و آمرزش گناهان و رشد و تعالی، و كرامت و عنايت و جنّت، طلب می نمودند.

زكريا، در آن خلوت خواست خود را اينگونه درخواست نمود:

«قالَ انّي وَهَنَ الْعَظْم»

خدای من! استخوان هايم پوك شده اند.

«وَاشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَيْباً» «2»

از پيری، حتی تار مويی سياه بر سر ندارم. و تو گويی؛ سپيدی پيری همچون آتشی شعله كشيده است، و تمامی موهای سياه مرا سوزانده و تبديل به خاكستری سپيد نموده است. بنابراين، از وقت بچه دار شدن، قطعاً؛ گذشته است و طبيعة با چنين سن و سالی قادر به بچه دار شدن نيستم اما:

______________________________
(1) دعای كميل.

(2) مريم/ 4.