نسيم رحمت، ص: 164

بت شكن به پيامبری مفتخر، و او را نيز پدر پيامبران پس از خود قرار دهد.

پس، تنها خدا بود كه ابراهيم را ابراهيم و موسی را موسی كرد. و گرنه ابراهيم نمرود مسلك می شد، و موسی مرام فرعونی را پيش می گرفت. همچنانكه اگر عنايت خداوندی دست به كار نمی شد يوسف بدتر از برادران خود می شد، نه آنكه مربی ايشان باشد.

بالاتر از همه، چه موسی، و چه ابراهيم و چه همه انبياء ديگر، پيامبر والا تبار اسلام است، كه اگر نوازش های بی كران حق در ميان نبود او كجا منزلت خود را می يافت مگر نه آنكه يتيم بود، يتيمی كه پيش از ولادت، پدر را از دست داد، و مادرش در چهار يا پنج سالگی از دست داد، و در محيطی نشو و نما يافت كه خدای همگان بت بود. و بت پرستی عبادت همگان به شمار می آمد، و از سويی در خانواده اش با انسان هايی پليد همچون عباس رئيس رباخواران شهر، و ابولهب سردمدار اشرار آن ديار، مواجه و روبرو بود، ولی همين يتيم، در همان محيط، سر سلسله انبياء پيش از خود، و سرآمد خوبان هستی گرديد.

و اگر خداوند با آنان چنين كرد از آن رو بود كه تمامی آنها در طول جوانی و از همان آغاز خدا را شناخته، و توسل يافته، و او را به شفاعت طلبيدند و او نيز وارد كار و زندگی آنان شد.

و اگر ما به جايی نرسيديم چون نشناختيم، و توسل نيافتيم، و نخواستيم كه در كارمان دخيل باشد، و گرنه اگر می خواستيم اين نمی شديم كه هستيم.

و اكنون و هيچ زمان ديگر نيز دير نيست، و اگر بخواهيم كه ما را سامان دهد، پيش آمده ومداوا می كند چون نظر و عنايت او ابدی و دائمی است.

پس از او بخواهيد و بگوييد ناقصيم و جز تو كاملی نيست، پس نقص هامان به كمال تبديل كن، همچنانكه هميشه همين كرده ای و می كنی.

و البته او نيز چنين خواهد كرد، چرا كه از پيش اين بشارت را داده است.

راستی ما چقدر از خدا خواسته، و چه ميزان از مهر و محبت خود را خرج او ساخته ايم.