صبر از ديدگاه اسلام، ص: 183

«انَّ مِنْ أَغْبَطِ اوْلِيائِی عِنْدِی، عَبْداً»

اولًا اين عاشق من، عبد و بنده واقعی من است. بنده واقعی كيست؟ قرآن مجيد بنده واقعی را، انسان صد در صد تسليم خدا می داند كه تا آخر عمر، با خدا چون و چرا ندارد.

نمی گويد: نماز را می خوانم، ولی كاری به خمس و زكات ندارم. روزه را می گيرم، ولی حج واجب را نمی روم. به زيارت می روم، اما به آيات صله رحم كار ندارم. كسانی كه اين گونه هستند، دارای دين پوك وپوچ هستند، بلكه بايد:

«إِذْ قَالَ لَهُ رَبُّهُ أَسْلِمْ قَالَ أَسْلَمْتُ لِرَبّ الْعَلَمِينَ » «1» اگر محبوب، از عبادت حرف بزند، عاشق می گويد: روی چشم، حال آن عبادت می خواهد، عملی، حالی، پولی و يا جانی باشد، عاشق می گويد: آن چه كه پروردگار بخواهد. او عبد پروردگار است و فرمان خدا را تكه پاره نمی كند؛ نمی گويد: من اين مقدار را قبول دارم و اين مقدار را قبول ندارم. اين عبد خدا نيست، بلكه عبدِ هوای نفس خويش است و خيال می كند كه عبد است.

«عبداً مؤمناً» كدام ايمان؟ آن ايمانی كه در سوره حجرات می فرمايد:

«ثُمَّ لَمْ يَرْتَابُوا» «2» اين عاشق من كه عبد مؤمن است و دارای نيكوترين حال است، در هيچ يك از حقايق الهيه شك ندارد.

______________________________
(1)- بقره 131: 2؛ « [و ياد كنيد] هنگامی كه پروردگارش به او فرمود: تسليم باش. گفت: به پروردگار جهانيان تسليم شدم.»

(2)- حجرات 15: 49؛ «آن گاه [در حقّانيّت آنچه به آن ايمان آورده اند] شك ننموده.»