نسيم رحمت، ص: 176
همسرش گفت: شصت و سه سال.
ايوب گفت: چند سال است كه رنج و درد به ما رو كرده است؟!
گفت: هفت سال.
ايوب گفت: من به پروردگار خود چيزی نمی گويم، تا از اين ماجرا شصت و سه سال بگذرد، و آنگاه از او خواهم خواست كه دستگيرمان باشد.
و ديگر آنكه اين بلا كمتر از آن نعمت ها نبوده و نيست، و برای ما مبارك و سازنده است.
|
هست حيوانی كه نامش اشغر است |
او به زخم چوب زفت و لَستر است |
|
|
تا كه چوبش می زنی به می شود |
او ز زخم چوب فربه می شود |
|
|
نفس مومن اشغری آمد يقين |
كاو به زخم رنج زفت است و سمين |
|
|
زين سبب بر انبيا رنج و شكست |
از همه خلق جهان افزونتر است |
|
|
پوست از دارو بلاكش می شود |
چون اديم طايفی خوش می شود «1» |
|
ولی ايوب از نوع پرسش های همسر خود دانست كه صبور نبوده و تو گويی از خداوند گله مند است، از اين رو، گفت: از من فاصله گير كه مرا با تو كاری نيست، و تو با اين كارت استحقاق صد ضربه تازيانه را داری كه اگر شفا يافتم بر تو خواهم كوفت.
و همسر ايوب رفت.
چيزی نگذشت كه خداوند از ايوب خواست كه در چشمه ای فرو شود،
______________________________ (1) مثنوی معنوی، دفتر چهارم، بيت 98 تا 100 و 102.
