نسيم رحمت، ص: 153
امداد طلبيد.
|
پس جزای آنكه ديد او را بعين |
ماند يوسف حبس در بضع سنين |
|
|
ياد يوسف ديو از عقلش سترد |
وَز دلش ديو آن سخن را ياد برد |
|
|
زين گنه كآمد از آن نيكو خصال |
ماند در زندان زداور چند سال |
|
|
كه چه تقصير آمد از خورشيد داد |
تا تو چون خفاش آفتی در سواد |
|
|
هين چه تقصير آمد از بحر و سحاب |
تا تو ياری خواهی از ريگ و سراب |
|
|
عام اگر خفاش طبعند ومجاز |
يوسفا داری تو آخر چشم باز |
|
|
گر خفاشی رفت در كور و كبود |
باز سلطان ديده را باری چه بود |
|
|
پس ادب كردش بدين جرم اوستاد |
كه مساز از چوب پوسيده عماد «1» |
|
و البته مردان خدا پس از هر خطا و غفلت به خود آمده، و خدا را ياد می كنند، و همين مايه راحتی ايشان می شود، از اين رو، يوسف پس از التفات و توجه به ياد خداوند به آسانی رسيد، و سختی و صعوبت زندان بر او سهل و آسان شد.
______________________________ (1) مثنوی معنوی، دفتر ششم، بيت 3413 تا 3420.
