نسيم رحمت، ص: 78

و مؤمنان را نيز از دل دشواری های صعب و خطرناك اينگونه رها می سازيم.

و يونس، مؤمن بود و خصال مؤمنان را با خود داشت، كه از جمله آن رضايت به قسمت، و به ديگر سخن قناعت است.

باری، او به قناعت زندگی می كرد، و چشم به دست كسی نداشت.

علی عليه السلام فرمود:

«لا كنْزَ اغْنی مِنَ القَناعَة» «2»

هيچ گنجی به قدر قناعت آدمی را بی نياز نمی سازد.

در پيش چشم عارفان هيچ متاعی خوش تر از قناعت نيست، بلكه قناعت در نزد ايشان كيميايی است كه برتر از آن نيست.

كمترين موهبتی كه از ناحيه قناعت بر آدمی ارزانی می شود توانگری است.

از اين رو توصيه عارفان، بيش از هر چيز و پيش از هر چيز، قناعت است.

و همين كيميای قناعت يونس را از خواهش و خواستن از ديگران باز می داشت، از اين رو در ساحل آن دريای بيكران جز به فضل بيكران حق چشم نداشت، و با آنكه گرسنگی طاقت او را بريده و بريده بود، چيزی از كسی نخواسته و به راه افتاد، و در ميان راه به جويی از آب رسيد. به تماشا نشست. و گوش به صدای آب داد. و در همين ميان ديد كه سيبی بر آب می غلطد. و می گذرد بی درنگ آن را از آب گرفت. و خورد. چيزی نگذشت كه خود را به باد ملامت و سرزنش گرفت، و با خود پيوسته می گفت: سيب را چرا خوردی؟ می دانی از كه بود؟ و از كجا می آمد؟ شايد كسی در آن بالاترها آن را به آب انداخته تا كسی كه در پايين ترهاست آن را از آب بگيرد! شايد...!

از اين رو، رو به استغفار كرد، و با دنيايی از ندامت و پريشانی به درگاه خداوند اعتذار خواست.

اما به همين نيز بسنده نكرد بلكه برخاست و بر خلاف جهت آب پيش رفت شايد صاحب آن را بجويد، و او را از ماجرا خبر كرده، و از وی طلب بخشايش كند.

همچنانكه پيش می رفت به باغی از سيب رسيد كه در حاشيه همان جوی

______________________________
(1) انوری.

(2) سعدی.