نسيم رحمت، ص: 174
چون نيست خواجه ما را معذور دار ما را «1»
راستی اگر كسی جز علی بن ابيطالب عليه السلام بود، و آن حادثه جانكاه را پشت سر نهاده و اكنون با چنين پيشهادی روبرو می شد چه می كرد؟ و چه می گفت؟ آيا سر از پا می شناخت؟ و يا به جای دو پا هزار پا می شد و می تاخت؟
باری نفی و طرد اين پيشنهادها كه آتش حرص و ولع را شعله ور می سازد، تنها و تنها كار مردی است همچون علی كه جز برای خدا دستش به هيچ كاری نمی رود.
|
هر چه كاری، از برای او بكار |
چون اسير دوستی ای دوستدار |
|
|
گِرد نفسِ دزد و كار او مپيچ |
هر چه آن نه كارِ حق، هيچ است هيچ «2» |
|
واقعاً انسان به حيرت فرو می رود وقتی كه می بيند اين مرد و مردانی چون او چگونه دلباخته اويند، و جز فرمان او را نمی برند.
و آشكارا پيداست كه در نگاه اين مردان بزرگ، رياست و مقامی كه از خدا در آن نشانی نيست هر چه باشد پوچ و بی معنی و بی حاصل است، و در نزد ايشان حتی به قدر يك ارزن نيرزيده و بهايی ندارد.
حال آنكه در همين مملكت ما برای صندلی هايی كه عمری چندساله بيش ندارند، چه دين ها كه فروخته، و چه آبروها و اعتبارها كه پايمال می گردد.
تعداد كسانی كه همه چيز را برای خدا بخواهند، و هيچ چيزی را منهای خدا نپذيرند همواره كم، اندك و نادر بوده است.
و خداوند به پاره ای از اين نوادر در كتاب خود ياد كرده است، ويكی از ايشان جناب ايوب بود، كه به پيامبر مكرم فرمود:
______________________________ (1) حافظ.
(2) مثنوی معنوی، دفتر دوم، بيت 1064 و 1063.
