نسيم رحمت، ص: 175
«وَاذْكُرْ عَبْدَنا أَيُّوبَ» «1»
حبيب من! حيات و زندگی ايوب را به يادآور.
ايوب، هفت سال تمام در تيررس انواع و انحاء بلاها قرار گرفت.
از جمله بلاها يكی اين بود كه دوازده فرزند جوانش در پيش رويش پرپر زده و مردند.
ديگر آنكه خانه اش خراب شد.
و زراعت های او نيز به ياد رفت و خرمن هايش سوخت.
حتی اتاقی از كاه و گل نداشت كه با همسرش زير سقف آن زندگی كند.
حال آنكه پيش از اين دوازده فرزند داشت، و خانه و كاشانه، و گوسفند و گاو، و مزرعه و باغ، و...
و ديری نپاييد كه خود نيز تب كرده و افتاد، و طبيبان گفتند: حال او بهبود يافتنی نيست.
و از سويی بين مردم شايع شد كه به عيادت ايوب نروند، تا بيماری اش را وانگيرند.
و ايوب ناگزی از مردم شهر فاصله گرفت، و به بيابان آمد، و چادرنشين شد.
روزی همسر او با او گفت: ايوب! مگر نه آنكه تو پيامبر خدا هستی؟
گفت: هستم!
پرسيد: مگر خدا دوستدار تو نيست؟!
گفت: هست!
پرسيد: او دعای تو را اجابت نمی كند؟
گفت: می كند!
گفت: پس دعا كن تا شفا يابی.
ايوب گفت: چند سال در رفاه و راحت بوده ايم؟
______________________________ (1) ص/ 41.
