نسيم رحمت، ص: 218

طبيعی است كه دوری از نور حاصلی جز نزديك شدن به ظلمت و تاريكی نخواهد داشت.

پس، بايد پذيرفت: هر بدی گامی در ظلمت فرو رفتن است، و به ديگر سخن نوعی از ظلمت را پديد می آورد.

و وقتی كه بدی ها افزون و انبوه شوند تو گويی؛ لايه هايی از ظلمت بر روی هم قرار گرفته و تاريكی بر تاريكی می نشيند، و در چنين صورتی است كه هيچگونه رشد و تعالی برای انسان متصور نمی باشد.

زيرا انسان از خاك است و همچون خاك می باشد، و خاك اگر در ظلمت و تاريكی مدام باشد و نوری از آسمان بر آن نتابد كوير خواهد شد و امكان هيچگونه رويشی نخواهد داشت.

انسان نيز اگر در تاريكی و ظلمت و معاصی و گناهان فرو رود، و نور خداوند بر او نتابد هيچگونه خير و خوبی از وجود او سر نخواهد زد، و كويری خواهد بود پر خار و خس.

بر همين اساس، خداوند نخستين كاری كه با بندگان شايسته خود انجام می دهد اين است كه آنان را از زير آواز ظلمت ها و تاريكی های گناه بيرون كشيده و در زير تابش نور پاك خود قرار دهد:

«اللَّهُ وَلِيُّ الَّذينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَی النُّورِ» «1»

و در اين صورت است كه انواع خيرات و خوبی ها از وجود آنان سر زده و پديدار می شود، باری، تا نور خدا در ميان نباشد هيچ خيری از انسان متصور نيست، بلكه چيزی جز محروميت، كه عين شر و بدی است، نصيب او نخواهد شد.

از اين رو، بايد پذيرفت كه آنچه خوبی است و از انسان سر می زند از

______________________________
(1) بقره/ 257.