نسيم رحمت، ص: 110
واسعه خويش مرتفع می سازد. و رحيم است يعنی، جهت هدايت و راهيابی، نعمت هايی ويژه را در پيش روی روح و جان آدمی قرار می دهد.
رحمانيت حق
در رحمت رحمانيه حق هيچگونه قيد و شرطی در ميان نيست، بلكه او رحمت خود را ارزانی می كند، خواه حيوان باشد و خواه انسان، و در خصوص انسان نيز هيچ تفاوت نمی كند كه وی آن را از خداوند بخواهد و يا نخواهد.
ای بسا كسی بگويد: مرا با خدا كاری نيست، و اساساً چيزی به نام خدا نه می فهمم و نه می پذيرم، ولی خداوند چنين كسی را نيز از رحمت خويش دور نمی دارد، و آنچه مايه حاجت اوست در اختيار می گذارد.
و البته، چنين كسی يك علف خوار دوپاست.
«أُولئِكَ كَالْأَنْعامِ» «1»
يعنی ايشان همچون حيوانند.
و خداوند حيوان را نيز از نعمت های دنيوی محروم نمی كند.
زيرا اساساً آنچه در اين دنياست در پيش او بها و ارزشی ندارد.
لذا در كتاب خود فرمود:
«مَتاعاً لَكُمْ وَلِأَنْعامِكُمْ» «2»
اين سفره دنيا بهره شما و گاوان و خران و استران شماست.
و البته، اگر اين آب و علف پيش خدا بهايی داشت حتی لقمه ای از آن را در دهان مخالف خود قرار نمی داد، و هرگز از خوبان و اولياء خود دريغ نمی كرد.
ولی شنيده ايد كه پيامبر 9 با تمام عظمتی كه داشت گاهی تا سه شبانه روز چيزی به چنگ نمی آورد، و با اين حال هيچ شكايت و گلايه ای نداشت، چون بها و ارزشی نداشت.
______________________________ (1) اعراف/ 179.
(2) نازعات/ 33.