نسيم رحمت، ص: 173
او و به ياد اوست.
|
همه شب ذكر تو می رفت و مكرر می شد |
تا به افسوس به پايان نرود عمر عزيز «1» |
|
بنابراين، خدا شعار عملی و فكری و قلبی و نيز حال و حركت و زندگی آن بزرگواران بود.
از اين رو، اگر برنامه ای برای خداوند و به نام او نبود هرگز به آن اقدام نمی نمودند.
و هيچگاه هيچ اتفاق نمی افتاد كه به كاری دست به كار شوند، كه نام و نشان خداوند در آن نباشد.
و اين سيره و شيوه ای بود كه امامان معصوم نيز به تبع انبياء بزرگ الهی پيشه خويش ساختند.
حق اميرالمؤمنين عليه السلام تضييع، و به خانه اش نيز هجوم آورده، و ميان در و ديوار، و در اوج آتش و دود، پهلوی همسرش را شكستند، چندان نگذشت كه جماعتی كه ميان آنها ابوسفيان نيز به چشم می خورد به خانه امام آمدند، و از حادثه گذشته اظهار تأسف كردند و از امام خواستند كه به تلافی برخيزد، و خود نيز اعلام حمايت و همراهی كردند، و گفتند تمام نيرو و توان و سرمايه خويش را در اين راه می بازيم، و در اين ماجرا پيروزی از آنِ ماست، و نه چندان دور آنان را از تخت حكومت به تخته تابوت می كشانيم، و سپس تو بر تخت می نشينی و بر ما و بر همه خلق حكمران و فرمانروا می شوی.
حضرت فرمود: در دل هيچيك از شما نشانی از خداوند نمی بينم، و هيچيك در انجام اين كار خطير نام و ياد خداوند را با خود نداريد، از اين رو مرا معاف و معذور بداريد.
______________________________ (1) سعدی.
