نسيم رحمت، ص: 221

گفت كه: بخواب ای نازنين، ای كه انداممت هزاران انسان را سرمست خود می ساخت، اكنون بگذار تا همان اندام چند صباحی نيز به صورت مدفوع حشرات درآيد.

پس، كجاست آن سخنان نغز كه از زبان تو بيرون می آمد؟

و كجاست آن شعاع لطيف كه بوسيله آن مناظر زيبا را تماشا می كردی؟

و كجاست آن گونه های نازنينت كه در برابر نوازش برگ گل تأثر شديدی نشان می داد؟

و به قول ابوالعلاء معری:

در ميان به خاك خفتگان، فراوانی از زيبارويان خفته اند كه در عهد حيات گونه خود را از بوسه كنار می گرفتند، اما اكنون نظاره كن و ببين كه چگونه خاك سياه زمين بر آنان سلطه يافته است.

باری، آن گردن های ظريف كه از سنگينی گلوبند شكايت می كردند، اكنون سنگينی خاك را بر گردن خود هموار كرده اند.

به هر حال، اعضای زيبای آدمی با آنهمه فعاليت های زيباتر خود ناشی از تابش پرتو روح بوده است، چنانكه جوشش آب به جهت آتشی است كه با آن در تماس است.

و اگر تماس روح با بدن منقطع شود، بی گمان، همان رخ می دهد كه گفتيم.