عقل: كليد گنج سعادت، ص: 46

[فرسنگ ها با پای پياده به روستاهای اطراف می رفت و ساعت ها بدون اين كه غذايی بخورد يا استراحتی نمايد، به راه خويش ادامه می داد.

حاج آخوند در سال 1306 هجری شمسی عازم مكه معظمه شد. با اين كه احتمال داشت به ايشان گذرنامه داده نشود، از اين كه به طور غير قانونی سفر كند امتناع ورزيد و گفت:

من چنين كاری نمی كنم. با آن كه بی نهايت اشتياق زيارت مكه را دارم ولی برخلاف معمول و قانون حاضر نيستم. ايشان در ساير كارها نيز همين طور بود. ازاين رو، به نظم و دقت در امور دينی و به كثرت عبادت و تهجد در بين علمای وقت معروف و در زهد و تقوا زبانزد خاص و عام بود تا جايی كه آيت اللّه حاج آقا حسين قمی، از مراجع تقليد، درباره ايشان فرموده بود: حاج آخوند نه فقط از خوبان عالم اسلام كه از خوبان دنيا است. مرحوم استاد بديع الزمان فروزانفر نيز گفته بود: دنيا به دور اين مرد نگشته بود. و از مرحوم آقا بزرگ تهرانی نقل شده است كه اگر حاج آخوند اين تعبد شديد را نمی داشت از اين هم بزرگ تر می شد.

سرانجام، ايشان در روز يكشنبه 17 شوال 1362 قمری مطابق با 24 مهر 1322 شمسی در تربت حيدريه در خانه شخصی خود به رحمت ايزدی پيوست. پيكر مطهرش در مشهد مقدس در آخرين غرفه صحن آزادی در زاويه شمال غربی حرم مطهر حضرت علی بن موسی الرضا عليه السلام به خاك سپرده شد و طبق وصيتش اين آيه قرآن را بر سنگ قبرش حك كردند: «و كلبهم باسط ذراعيه بالوصيد».

برای آشنايی بيشتر با زندگانی اين مرد الهی ر ك: حسينعلی راشد، فضيلت های فراموش شده.]

[ (20). نهج البلاغه، ج 2، ص 161، خطبه 193.]

[ (21). مصرعی از پروين اعتصامی است.]

[ (22). شيخ جعفر شوشتری (1220- 1303 ق) فرزند شيخ حسين، فرزند حسن، فرزند ملا علی، فرزند علی، فرزند حسين شوشتری مشهور به نجّار است. شيخ جعفر از اعاظم علمای اسلام، عالمی عامل و واعظی متّعظ بود. از آن جا كه در ميان مجتهدان و مراجع تقليد وعظ و خطابه چندان معمول نبود و آن جناب به اين مهم اقدام می كرد، جنبه وعظ و ارشادش مقام اجتهادش را تحت ااشعاع قرار داده است تا حدی كه بعضی وی را به فقاهت و اجتهاد نمی شناسند و تنها واعظی مبرّز و سخنرانی بی همتا می دانند؛ ولی حقيقت اين است كه وی ]