عقل: كليد گنج سعادت، ص: 63

«يا أيها الناس كلوا مما فی الارض حلالا طيبا و لا تتبعوا خطوات الشيطان إنه لكم عدو مبين. إنما يأمركم بالسوء و الفحشاء و أن تقولوا علی اللّه ما لا تعلمون». [17]

ای مردم، از آنچه (از انواع ميوه ها و خوردنی ها) در زمين حلال و پاكيزه است، بخوريد و از گام های شيطان پيروی نكنيد، زيرا او نسبت به شما دشمنی آشكار است. فقط شما را به بدی و زشتی فرمان می دهد، و اين كه جاهلانه اموری را (به عنوان حلال و حرام) به خدا نسبت دهيد.

الف. دعوت به بدی

اولين دعوت منبع شر و كسی كه همواره حق را تكذيب كرده است دعوت به بدی است (يامركم بالسوء). حتی گاهی، اين دعوت بسيار منطقی و دلسوزانه است؛ مثلا، روزی كه تصميم می گيريم از ثروتی كه خدا نصيبمان كرده مدرسه ای بسازيم، شيطان (يا دوستان او از جن و انس) می آيند و شروع به وسوسه می كنند كه اين مدرسه را برای چه كسی و برای چه می سازی؟ مگر چه خيری از اين مردم يا اين مملكت ديده ای و آن ها تا به حال برايت چه كار مثبتی انجام داده اند؟ يادت رفته چند ميليون شهرداری بابت عوارض و ماليات و نوسازی از تو گرفت؟

يادت رفته آن مميّز دارايی از سر لجبازی مالياتت را چقدر نوشت و چقدر اسير شدی تا ثابت كنی مالياتت آن قدر نبوده و كسی هم به دادت نمی رسيد ...؟ خلاصه، آن قدر بدی ها و مشكلات را يادآوری می كند تا انسان را از كار خير دور كند و مانع انجام كار نيك شود. پس از اين مرحله، او را كم كم به بدی دعوت می كند. متاسفانه، اغلب مردم هم اين طور فكر می كنند و به سبب بد رفتاری يك مسجدی يا پليس يا يك مميّز خطاكار انجام كارهای خوب را ترك می كنند و، رفته رفته، خودشان نيز به بدی و ارتكاب خلاف و قانون شكنی روی می آورند!