عقل: كليد گنج سعادت، ص: 31
مسيح، عليه السلام، با همين امكانات ناچيز در برابر حضرت حق تسليم محض است و می گويد در اين ميهمانی، اراده عاشقانه خداوند بدين تعلق گرفته است كه از دنيا اين مقدار به من برسد. من هم اعتراضی ندارم و چون و چرا نمی كنم.
ما هم دنيا را همين طور ببينيم و كم و زياد آن را با اين توجه ارزيابی كنيم كه ما در دنيا ميهمان هستيم. پس، اگر قسمت ما اين بود كه ده بيست سال نان و ماست بخوريم و سهم ديگری ده بيست سال مرغ و كباب شد ناراحت نشويم و دلتنگ نگرديم، زيرا چه بسا، ممكن است اين نظام برگردد و دنيای آن ها به ما برسد و قسمت ما نصيب آنان شود.
از قديم گفته اند: هركه بامش بيش برفش بيشتر. داشتن دنيای بيشتر لزوما به معنای لذت بردن بيشتر نيست. صرف نظر از اين موضوع، آن ها كه از دنيا بهره بيشتری دارند در آخرت گرفتارند. در روايت تكان دهنده ای از رسول گرامی اسلام، صلی اللّه عليه و آله و سلم، اين معنا را چنين می يابيم:
[10]
در روز قيامت، هيچ يك از پيشينيان و پسينيان نيست مگر اين كه آرزو می كند ای كاش از دنيا جز به قدر قوت لا يموتی به او نرسيده بود.
جدال دائمی عقل و شهوت
عقل به انسان ها می گويد كه شما ميهمان حضرت ربّ العزه هستيد و ميهمان نبايد به ميزبان كريم خود اعتراض كرده يا به او تعدی كند. لذا، وقتی انسان در موقعيت های وسوسه كننده ای قرار می گيرد تا در آن مالی را به چنگ آورد، عقل به او هشدار می دهد كه اين مال، هرقدر هم كه قابل توجه باشد، شعله ای از شعله های آتش جهنم است و تصاحب يك ريال آن حرام است. در چنين لحظاتی، به كارگيری عقل به اين است كه
