عقل: كليد گنج سعادت، ص: 379

هركه خدا را شكر كند، به نفع خودش حركت كرده و هركس او را ناسپاسی كند، به ضرر خود اقدام كرده است و پروردگار من بی نياز و كريم است.

اين يك قسمت از مقدمه بود كه لازم بود توضيح داده شود. حال، اصل سخن را پی می گيريم.

علی (ع) شاهد نبوت نبی اسلام

اما آيه سوره رعد. خداوند در اين سوره به پيامبر می فرمايد:

حبيب من، مردم مكه اصرار دارند و عربده جاهلانه می كشند كه تو از جانب خدا مبعوث نشده ای و كارها و سخنانت اختراع خود توست. برو و به اين مردم بگو: برای اين كه بدانيد من از جانب خدا مبعوث شده ام، دو شاهد دارم: شاهد اول خداست و شاهد دومم كسی است كه همه علم كتاب در نزد اوست:

«ويقول الذين كفروا لست مرسلا. قل كفی بالله شهيدا وبينكم و من عنده علم الكتاب». [22]

نكته در همين عبارت است: كسی كه در بارگاه سليمان بود و آن كار را كرد، به تعبير قرآن «عنده علم من الكتاب» بود؛ يعنی مقداری از علم كتاب را داشت، اما شاهد نبوت پيامبر كسی است كه كل علم كتاب در نزد اوست.

قرآن می فرمايد: «و من عنده» و نه «و من عندهم». ضمير «عنده» مفرد است. شايد اگر اين ضمير جمع بود راهی برای توجيه بيهوده گويی های برخی از مفسرين اهل سنت باز بود، [23] اما اين مفرد بودن نشان می دهد كه دارنده علم كتاب يك نفر بيشتر نيست.

اما اين كه اين كتاب چيست را ما هم نمی دانيم. آيا همان كتابی است كه در سوره نمل نيز بدان اشاره شده؟ منظور از آن علم خداست؟ مراد لوح