عقل: كليد گنج سعادت، ص: 326
پاسخ اين است كه از ديرباز جمعيت زمين به دو گروه ظالم و مظلوم تقسيم شده است؛ ظالم متحرك و مظلوم ساكن و ساكت؛ يعنی مظلومی كه در ظلم ظالم با سكوت و ظلم پذيری اش شريك است. جالب اين است كه تعداد مظلومان قابل مقايسه با تعداد ظالمان نيست و اگر روزی جنگی بين مظلومان جهان و غارتگران ظالم جهان در بگيرد، قطعا ستمگران در جنگی نابرابر قرار خواهند گرفت و شكست خواهند خورد.
دراين باره، امام صادق، عليه السلام، بنا به نقل كتاب شريف وسائل، می فرمايند: در جنگ غارت شده ها با غارتگران، برای پس گرفتن حق مادی شان (كه جنگی دينی و فرهنگی هم نيست و صرفا جنگی اقتصادی است)، هر مظلومی كه كشته شود شهيد است. [1] اين انديشه اهل بيت، عليهم السلام، درباره مردم مظلوم عالم در مقابل ستمگران، آن هم در مسائل مادی است.
تقدير چنين بود!
در ابتدا، بايد به روشنی بگوييم كه فقر و گرسنگی و برهنگی و محروميت مردم دنيا ربطی به وجود مقدس حضرت حق ندارد. عده ای از مردم عادت كرده اند كه در انتهای همه حرف ها و غم هايشان بگويند:
تقدير چنين بود! اين درست نيست. تقدير اين نبوده، چه تقديری؟ آيا تقدير پروردگار اين بوده كه يك عده از سيری منفجر شوند و عده ای ديگر از گرسنگی دست و پا بزنند و بميرند؟ اين كه طرح ظالمانه ای است. آيا خداوندی كه در قرآن می فرمايد:
«و أما السائل فلا تنهر». [2]
و تهيدست حاجت خواه را به بانگ زدن از خود مران!
می تواند خودش اين قدر نسبت به وضع فقرا و نداران عالم بی تفاوت باشد؟ اين چه تدبير و چه تقديری است؟ خداوند دراين باره نيز به
