عقل: كليد گنج سعادت، ص: 304

خلافت مقام باعظمتی است، زيرا خداوند به ملائكه می گويد: می خواهم آينه ای بسازم كه اسماء و صفات مرا در خود منعكس كند و در زمين، در همه چيزها نشانه من و به تعبيری «خداگونه» باشد.

پيامبر آينه خداست

سنی و شيعه روايت عجيبی از پيامبر اكرم نقل كرده اند كه خيلی عالی است. ای كاش چشم ديدن اين وجود شريف را به ما نيز مرحمت می كردند تا می فهميديم پيغمبر اسلام، صلی اللّه عليه و آله، چه می فرمايند.

به راستی، اگر خود ايشان اين سخن را نمی فرمودند، چه كسی می خواست آن را بگويد؟ گمان نبايد كرد تعريف از خود همه جا بد است. زيرا موقعيت هايی وجود دارد كه نشان دادن حقيقت واجب شرعی است. اين جا، ديگر مسأله خودنمايی و ريا و تظاهر و ... مطرح نيست.

بگذريم از اين كه در ارواح طيبه اوليای الهی چنين مسائلی راه ندارد.

دليل مساله اين است كه به شهادت كسی كه از ابتدای خلقت كينه ما را به دل گرفته (شيطان)، او قادر به وسوسه برگزيدگان خداوند نيست.

قرآن مجيد می فرمايد: پس از آن كه شيطان از خداوند خواست تا روز قيامت زنده بماند و خداوند درخواست او را پذيرفت، او به پروردگار عالم گفت:

«قال فبعزتك لاغوينهم أجمعين. إلا عبادك منهم المخلصين». [16]

گفت: به عزتت سوگند، همه آنان را گمراه می كنم، مگر بندگان خالص شده ات را!

خود شيطان گواهی می دهد كه گذرش به انسان های مخلص نمی افتد.

وقتی قرآن اين معنا را بيان می كند، ديگر درباره عباد مخلص خدا هرچه بخواهيم بنويسيم و بگوييم بايد پاكی محض باشد. لذا، در كتب شيعه و