عقل: كليد گنج سعادت، ص: 384

[ (6). از پروين اعتصامی است. ای نيك، با بدان منشين هرگز/ خوش نيست وصله جامه ديبا را.]

[ (7). يك وحشتی كه حضرت امام (ره) در زمان حياتشان داشتند و به وصيت نامه خود هم منتقل كردند، همان مسأله اطرافيان بود. چه زمانی كه زنده بودند اصرار داشتند به بيوت كه: اللّه اللّه از اطرافيان، و چه اين كه همين را به وصيت نامه هم منتقل كردند.

(مولف)]

[ (8). نمل، 38.]

[ (9). مفردات راغب، ص 52: «قد روی عن أمير المؤمنين رضی اللّه عنه ما دل علی تفسير اللفظتين حيث قال: «تجلی لعباده من غير أن رأوه، و أراهم نفسه من غير أن تجلی لهم». شرح الأسماء الحسنی، سبزواری، ج 1، ص 151: «... اشار إليه امير المؤمنين، عليه السلام، بقوله انه لقد تجلی لعباده فی كلامه و لكن لا يبصرون».]

[ (10). نمل، 39.]

[ (11). نهج البلاغه، خطبه 87: «... فالصورة صورة إنسان، و القلب قلب حيوان».]

[ (12). امثال و حكم دهخدا، ج 1، ص 319. در بيت مشابهی سنايی غزنوی می گويد:

]

[ (13). آيت اللّه شيخ عبد الكريم حائری يزدی از مجتهدان و مراجع تقليد شيعه وبنيان گذار حوزه علميه قم بود. او از سال 1301 تا سال 1315 رياست تامّه و مرجعيت كامل شيعيان را بر عهده داشت. ايشان در سال 1231 ش در روستای مهرجرد (ميبد) يزد به دنيا آمد. پدرش محمد جعفر نام داشت. در شش سالگی يكی از بستگانش معروف به مير ابو جعفر كه روحانی بود به مهرجرد آمد و تحصيل او را عهده دار شد و با رضايت پدر و مادرش او را به اردكان برد و به مكتب سپرد. ايشان روزها در درس استادانش حاضر می شد و شب ها در خانه مير ابو جعفر به سر می برد و گاهی در شب های جمعه به منظور ديدار با پدر و مادر راه مهرجرد را پيش می گرفت. با درگذشت پدر، مدتّی از تحصيل باز ماند، امّا بعد از چندی به حوزه علميه يزد رفت و در مدرسه محمد تقی خان سكنی گزيد و به تحصيل علوم اسلامی پرداخت. در 18]