عقل: كليد گنج سعادت، ص: 281

من به وجود آمده دعای ابراهيم، عليه السلام، هستم. اين دعا موجوديت الهی و ملكوتی مرا ساخته و من ميوه اين دعا هستم. [25]

عقل حضرت آن قدر پخته بود كه نسبت به نسل خود نيز بی تفاوت نبود؛ آن هم نسلی كه اصلا به دنيا نيامده بود. او در آن زمان حتی نوه هم نداشت، چون اسماعيل ده دوازده ساله بود كه كعبه را ساختند، ولی او به فكر نسل آينده خود تا قيامت بود.

اين نتيجه فكر قوی و فعاليت بالای عقل است. در مقابل، پدران و مادرانی هم هستند كه سی سال بچه هايشان را بزرگ می كنند و اصلا به فكر آن ها نيستند. در اروپا و آمريكا، رابطه پدرفرزندی كه بدين معنا اصلا وجود ندارد و اين بنا را در آن جا به طور كل ويران كرده اند و قوانين دولتی به عمر اين معنا خاتمه داده است. برای همين، پسر يا دختری كه هنوز هجده سالش تمام نشده انواع هرزگی ها را می تواند انجام دهد و اگر پدر و مادری بخواهند كمی مانع هرزگی آن ها شوند، قانون به آنان اجازه چنين كاری را نمی دهند و پليس به سادگی اين پدر و مادر مزاحم را جلب و شرّشان را از سر اولاد كم می كند. اما در آئين عقلا، در نظر انديشه داران، در مكتب متفكران، و در بينش عقل های پخته و بالغ، نسل انسان تا روز قيامت مورد توجه است. لذا زحمت بسياری می كشند برای اين كه فرزندانشان مثل اسماعيل و اسحاق و يعقوب و يوسف باشند؛ مانند پيغمبر اسلام، امير مومنان، فاطمه زهرا، و ساير معصومين باشند و چنين نسل پاك و مطهری از آن ها باقی بماند. [26]

اين دعای ابراهيم، عليه السلام، و درخواست اوست. در حقيقت، اين درخواست عقل و تقاضای فكر بلند و انديشه نورانی اوست كه می خواهد نسلش بر روی زمين منبع خير باشد. برای نمونه، زندگی حضرت يوسف را ملاحظه كنيد كه چقدر برای مردم مصر نتيجه داشت.