عقل: كليد گنج سعادت، ص: 186

فكر كردم حتما چند نفر از سپاهيان دور هم نشسته اند و دارند با هم حرف می زنند. با خود گفتم می روم پيش آن ها می نشينيم. وقتی به آن محل رسيدم، ديدم چهار نفر بالای قبری نشسته اند و پيغمبر عظيم الشأن اسلام، صلّی اللّه عليه و آله و سلّم، داخل قبر است. [13] جنازه ای هم در كنار قبر برای دفن گذاشته اند. پرسيدم اين جنازه كيست؟ گفتند: عبد اللّه ذو البجادين [14] فوت كرده است. گفتم: او كه ديشب سالم بود!؟ پيغمبر اكرم، صلّی اللّه عليه و آله و سلّم، فرمودند: فقط انسان های مريض نمی ميرند، سالم ها هم می ميرند. بعد، به جنازه اشاره كردند و گفتند: جنازه را بدهيد.

قبل از اين كه جنازه را به داخل قبر سرازير كنند، ديدم ايشان اشك می ريزند و می گويند: خدايا، قلب من از عبد اللّه و ايمان و عملش راضی است. از وجود مقدست تقاضا می كنم تو هم از او راضی باشی!

عبد اللّه بن مسعود ادامه داد: آن شب، خيلی گريه كردم و آرزو كردم كه ای كاش من به جای آن مرده بودم و پيغمبر اين سخن را درباره من می فرمودند. حالا كه پيغمبر از دنيا رفته اند، اين آرزو در دلم مانده و آن را به گور خواهم برد. [15]

قدر رضايت پيامبر را كسی درك می كند كه عقل دارد. رضايت پيغمبر به معنای رضايت همه هستی است. چون همه هستی، بر طبق روايات ما، از نور او آفريده شده و پيغمبر، صلّی اللّه عليه و آله و سلّم، فرموده اند:

«أول ما خلق اللّه نوری». [16]

نخستين چيزی كه خداوند آفريد نور من بود.

خداوند تمام هستی را از بركت همين نور به وجود آورده و گسترش داده است. پس، رضايت رسول خدا رضايت همه هستی است.

گوشت و پوست بی ارزش آدمی اين گونه قيمت پيدا می كند. حال، بايد