عقل: كليد گنج سعادت، ص: 336

اين ظرفيت دل است. ولی همين دل نيز به مانند نياز به تغذيه و خوراك دارد. خداوند غذای مخصوص قلب را در سوره بقره بيان فرموده است؛ غذاهايی كه اگر به قلب داده شود، آن را «عرش اللّه» [24]، «حرم اللّه» و «بيت اللّه» [25] می كند و انسان را به مقام تقوا می رساند اين هايند: ايمان به غيب، ايمان به پيامبران الهی، ايمان به آخرت، برپا داشتن نماز، و انفاق.

«الذين يؤمنون بالغيب و يقيمون الصلاة و مما رزقناهم ينفقون. و الذين يؤمنون بما أنزل إليك و ما أنزل من قبلك و بالآخرة هم يوقنون. أولئك علی هدی من ربهم و أولئك هم المفلحون». [26]

آنان كه به غيب ايمان دارند و نماز را برپا می دارند و از آنچه به آنان روزی داده ايم، انفاق می كنند. و آنان كه به آنچه به سوی تو و به آنچه پيش از تو نازل شده، مؤمن هستند و به آخرت يقين دارند. آنان اند كه از سوی پروردگارشان بر راه هدايت اند و آنان اند كه رستگارند.

چنين قلبی قلب ملكوتی است، نه اين قلب صنوبری كه در سينه حيوانات ديگر هم می تپد. پس، ما هم بايد مانند تقوا پيشگانی كه اين آيه مباركه از آن ها سخن می گويد دنبال تغذيه قلب خود باشيم و نگذاريم گرسنه بماند. راه تغذيه قلب هم شنيدن و مطالعه و درس خواندن و تفكر است تا قلب كم كم تغذيه شود و به رشد واقعی خود برسد و لاغر و مريض و رنگ پريده نماند و سرطان ضد معنويت نگيرد و از آفت های بسيار مصون بماند.

ايمان به خدا، ايمان به قيامت، ايمان به فرشتگان، ايمان به انبياء، و ايمان به قرآن انسان را به مقامی می رساند كه در رابطه دائمی با خالق عالم قرار می دهد و قلب او را از زنگار تعلقات دنيايی پاك می كند و از اين روست كه او می تواند به نماز قيام كند يا به انفاق اقدام نمايد. [27]