عقل: كليد گنج سعادت، ص: 308

ابن ابی الحديد درباره امير المؤمنين، عليه السلام، سخن عجيبی دارد.

می گويد:

چه طور خودم را قانع كنم و بگويم چه كسی در نجف دفن است؟ بگويم آدم دفن است؟ نوح دفن است؟ ابراهيم دفن است؟ موسی دفن است؟

عيسی دفن است؟ چه بگويم كه هم حق مطلب ادا شود و هم خودم قانع شوم و دلم آرام بگيرد؟ آخر بايد طوری می گفتم كه قلبم كاملا آرام می گرفت، لذا گفتم: اين جا مدفن آدم و نوح و ابراهيم و اسماعيل نيست، نور خدا در آن مدفون است. [23]

علی، عليه السلام، كسی است كه به ارزش خود واقف بود. انبيای الهی و ائمه اطهار، عليهم السلام، كسانی بودند كه جايگاه و ارزش خود را در عالم می دانستند. ازاين رو، با غير خدا معامله نمی كردند. اگر كسی بفهمد در اين عالم جايگاهش كجاست و چقدر می ارزد، با هيچ كس معامله نمی شود، اگرچه اين معامله دريا دريا لذت داشته باشد. او تنها با خدا معامله می شود، اگرچه بلا در برش بگيرد. اگر انسان ارزش خود را بشناسد، چنين رفتاری خواهد داشت. در غير اين صورت، با يك تلفن، يك نامه فدايت شوم، يك فيلم، يك ماهواره، يك حزب، يك گروه، مبلغی پول و ... خودش را معامله می كند. بعد هم كه به طور كامل اسير شد و ارزش هايش به غارت رفت، به حال خود رها می شود و بی نصيب و بدبخت روزگار خواهد گذراند.

ارزش انسان بسيار زياد است و شناخت اين ارزش ها جزو واجبات است؛ چون اگر انسان ارزش خود را نشناسد، خيلی زود معامله می شود و نوكر همه چيز و حمّال همه چيز خواهد شد و بار هوس های خود و هواپرستان ديگر را به دوش خواهد كشيد.

پس از شهادت امام حسين، عليه السلام، مردی به دربار يزيد آمد و اين