عقل: كليد گنج سعادت، ص: 137

[حجت در قم عملا طراحی و معماری اصلی را عهده دار بود و تازه اين ها گوشه ای از فضايل آن شادروان بود.

علامه طباطبايی بعد از مدتی اقامت در تبريز تصميم گرفت به قم عزيمت نمايد و بالاخره اين تصميم را در سال 1325 ش عملی كرد. فرزند علامه طباطبايی در اين مورد می گويد: «همزمان با آغاز سال 1325 ش وارد شهر قم شديم .... در ابتدا، به منزل يكی از بستگان كه ساكن قم و مشغول تحصيل علوم دينی بود وارد شديم، ولی به زودی در كوچه يخچال قاضی در منزل يكی از روحانيان اتاقی دو قسمتی، كه با نصب پرده قابل تفكيك بود، اجاره كرديم، اين دو اتاق قريب بيست متر مربع بود. طبقه زير اين اطاق ها انبار آب شرب منزل بود. چون خانه فاقد آشپزخانه بود پخت وپز هم در داخل اتاق انجام می گرفت. پدر ما در شهر قم چند آشنای انگشت شمار داشت كه يكی از آن ها مرحوم آيت اللّه حجت بود. اولين رفت و آمد مرحوم علامه به منزل آقای حجت بود و كم كم با اطرافيان ايشان دوستی برقرار و رفت و آمد آغاز شد.

ايشان، با عمامه ای بسيار كوچك از كرباس آبی رنگ و با لباس كمتر از معمول، در كوچه های قم تردد داشت و در ضمن خانه بسيار محقر و ساده ای داشت.

مهندس عبد الباقی نقل می كند: «هفت، هشت روز مانده به رحلت علامه، ايشان هيچ جوابی به هيچ كس نمی داد و سخن نمی گفت، فقط زير لب زمزمه می كرد: «لا اله الا اللّه!». حالات مرحوم علامه، در اواخر عمر، دگرگون شده و مراقبه ايشان شديد شده بود و كمتر «تنازل» می كردند، و مانند استاد خود، مرحوم آية اللّه قاضی اين بيت حافظ را می خواندند و يك ساعت می گريستند:

همان روزهای آخر، كسی از ايشان پرسيده بود: در چه مقامی هستيد؟ فرموده بود: «مقام تكلم». سائل ادامه داده بود: با چه كسی؟ فرموده بودند: «با حق».

ايشان در دو روز آخر حياتشان كاملا بيهوش بودند تا اين كه صبح يكشنبه 18 ماه محرم الحرام 1402 ق، سه ساعت به ظهر مانده، به سرای ابدی شتافتند.]

[ (12). حاج ميرزا علی آقا شيرازی، فاضل مشهور، اديب محقق، فقيه فرزانه، طبيب صاحب نفس، و سرآمد عارفان عصر خويش بود كه استاد شهيد مطهری وی را «نهج البلاغه مسلم»]