عقل: كليد گنج سعادت، ص: 328

می گويند: انجيل گفته اگر كسی به طرف راست صورت تو سيلی زد، طرف چپ را هم پيش بياور تا سيلی ديگری بزند! پای درد دل اغلب مسلمان های مظلوم و غارت شده هم كه می نشينی، می گويند: تقدير خدا اين بوده كه ما اين وضع را داشته باشيم! چه تقديری؟ در جمله

«فانی قد جئتكم بعز الدنيا و الاخرة». [5]

دريايی از معارف نهفته است و به وضوح نشان می دهد كه خداوند در دنيا و آخرت عزت و سربلندی بندگانش را می خواهد، نه بدبختی و بيچارگی آن ها را. پس، چرا به خدا گمان بد می بريم و او را مسئول بدبختی های خود می شماريم؟

به راستی، چرا خداوند همه كسب های نامشروع را حرام كرده است؟

برای چه پيامبر در مسجد الحرام به مردم اعلام كرد كه همه رباهايی كه عموی من عباس گرفته را به هدر دادم و بايد به صاحبان آن ها برگردد؟

عموی من حق نداشته خون شما را در شيشه كند و از راه ربا حق شما را غارت نمايد. [6] چرا اسلام غصب، رشوه، ربا، سرقت، حبس حقوق مردم، و خوردن ارث برادر و خواهر را حرام كرده است؟ مگر اين احكام در آيات قرآن نيامده است؟ گرسنه ماندن مردم بر اثر تقدير خدا نيست، به سبب اين است كه حق آن ها را غارت كرده اند و اگر كسی در راه ستاندن حقش كشته شود شهيد است.

به جرأت می توان گفت اگر در كره زمين طرح كسب حلال عمومی شود و سفره كسب های نامشروع جمع شود، مردم عالم سر يك سفره كامل خواهند نشست و همه سير خواهند شد. متاسفانه، راه های كسب درآمد در دنيای ما مشروع نيست و فقر و نداری و گرسنگی مردم هم فقط از همين طرح های مادی شيطانی است. اين مسأله اول است كه بايد بدان پرداخته می شد.