عقل: كليد گنج سعادت، ص: 156

قرار بگيرد و آن را معطل نگذارد و پرورش دهد، زيرا يكی از بدترين حالات انسان كه قرآن مجيد بارها از آن نام برده غفلت است. [3] منظور از غفلت اين است كه انسان سرمايه و فضايی برای پرواز داشته باشد، ولی به آن توجه نكند و خود را سرگرم مسائل و خيالات و كارهايی كند كه حداقل سود را برای او دارند و آن سود هم تنها سود بدنی و جسمی است. اشتباه نشود! منظور از اين سخن اين نيست كه كشاورزی نكنيم، تاجر نشويم، فعال نباشيم، صنعت نداشته باشيم؛ مراد اين است كه سرمايه وجودمان را صد درصد خرج اين چند كيلو پوست و گوشت و استخوان و خون نكنيم. [4] حقيقت انسان بدن او نيست. بدن خاك تكامل يافته ای است كه حكم ظرفی خالی را دارد و خداوند اين ظرف را با نفس و عقل و روح و حالات عالی روانی پر كرده است. بايد توجه ما بيشتر به محتوای اين ظرف باشد. آری، مقداری فعاليت برای سالم نگه داشتن خود اين ظرف لازم است. برای مثال، برای سلامت اين ظرف بايد غذا خورد، ولی نه به اين معنا كه همّ و غمّ انسان صرف پر كردن شكم شود و وقتی شكم پر شد ديگر سراغ هيچ برنامه ديگری كه مربوط به محتوای اين ظرف است نرود. بايد برای حفظ سلامت اين ظرف لباس پوشيد، خانه درست كرد، درآمدی داشت و لاجرم، بايد برای تامين آن ها شغلی داشت، اما همه اين ها بايد در راه حفظ سلامت بدن انجام شود. مساله اين جاست كه اين مشغوليت ها بايد يك درصد كار باشد و نود و نه درصد بقيه بايد صرف اين شود كه وجود انسان منبع توليد خير باشد. حكم دين نيز دراين باره روشن است: مواظبت نكردن از بدن و حفظ نكردن سلامت آن گناه است. تامين سلامت بدن از راه هايی كه خدا ممنوع كرده نيز گناه است. كسی كه بيكار می شود و نان خود را از