عقل: كليد گنج سعادت، ص: 270
آن پس، خودشان بايد آن امنيت و نعمت را حفظ كنند. اما با چه چيز؟
قرآن مجيد دراين باره نيز راهنمايی می كند و می فرمايد: راه حفظ امنيت و نعمت های پروردگار در سفره معيشت «شكر» است. و توضيح می دهد كه مراد از شكر، تنها بازی كردن زبان با لغت «الحمد للّه» نيست.
خداوند در آيه ای كه مربوط به سليمان نبی، عليه السلام، است می فرمايد:
«يعملون له ما يشاء من محاريب و تماثيل و جفان كالجواب و قدور راسيات اعملوا آل داود شكرا و قليل من عبادی الشكور». [7]
گروه جن برای او هرچه می خواست، می ساختند: از معبدها و مجسمه ها و ظروف بزرگ، مانند حوض ها و ديگ های ثابت. ای خاندان داود، به خاطر سپاس گزاری به فرمان های حق عمل كنيد. و از بندگانم تنها اندكی سپاس گزارند.
قرآن، بدين وسيله، راهنمايی می كند كه شكر واقعی حركت صحيح و به كار گرفتن نعمت ها در مسير صحيح است. امام صادق، عليه السلام، در اين باره می فرمايد:
«الشكر اجتناب المحارم كلّها».
شكر دوری كردن از انجام همه محرمات است.
شكر اين است كه حتی يكی از نعمت های خدا را هم در راه معصيت به كار نگيری. اين شرط ماندگاری نعمت است. در غير اين صورت، اگر پروردگار ببيند مردم با نعمت و امنيت عنايت شده او بازی های شيطانی می كنند، تعهدی برای حفظ امنيت و حفظ نعمت هايش ندارد. در قرآن آمده است:
«و إذ تأذن ربكم لئن شكرتم لازيدنكم و لئن كفرتم إن عذابی لشديد». [8]
و ياد كنيد هنگامی را كه پروردگارتان اعلام كرد اگر سپاس گزاری كنيد، قطعا نعمت خود را بر شما می افزايم، و اگر ناسپاسی كنيد، بی ترديد عذابم سخت است.
