ارزش عمر و راه هزينه آن، ص: 325
خدا، بهشت و رضوان اكبر هستند، او منبع پايان ناپذير است و گيرندگی اين ها نيز تمام نمی شود، پس دايم در گرفتن هستند.
شما تجارتی را پرسودتر از اين كجا می خواهيد پيدا كنيد؟
«أُولئِكَ الَّذِينَ هَداهُمُ اللَّهُ وَ أُولئِكَ هُمْ أُولُوا الْأَلْبابِ» «1»
اين ها صاحبان خرد و فكر هستند كه اين دو نشانه را دارند: هم گوش را در شنيدن كلام احسن و هم وجود خود را در تحقّق دادن كلام احسن هزينه می كنند.
زراعت و تجارت اهل تعقّل
آن گاه پروردگار عالم، در قرآن از اين ها دو تعبير دارد؛ «زارع» و «تاجر». اما تعبير زارع در آيه بيست سوره مباركه شوری است.
«مَنْ كانَ يُرِيدُ حَرْثَ الْآخِرَةِ نَزِدْ لَهُ فِي حَرْثِهِ» «2»
كسی كه بخواهد- چه كسی می خواهد؟ عاقل، متفكر، خردمند، انديشمند- بكارد و كاشت خود را با خدا معامله كند؛ يعنی برای خدا و لله باشد، در دنيا زندگی می كند، ولی محصول دايمی می كارد، چون به قدری باهوش و با فكر است كه عمر خود را حرام نمی كند، زراعت خود را از بين نمی برد، عمری در اين دنيا برای خدا زراعت كار و كارگر است.
اگر ازدواج می كند، برای خداست.
«نِساؤُكُمْ حَرْثٌ لَكُمْ» «3»
همسران شما برای شما محل كشت آخرتی است. او زارع است، چون برای خدا ازدواج كرده است. بايد فرزند او مانند حسن، حسين و قمر بنی هاشم باشند.
دانه ای كه اين چنين زارعی بكارد، با آن زمين، بايد چنين محصولی بدهد؛ ابدی، دايمی و هميشگی. نه تنها از طريق خودش، بلكه از خدا، از طريق فرزندان خود
______________________________ (1)- زمر (39): 18؛ «اينانند كسانی كه خدا هدايتشان كرده، و اينان همان خردمندانند.»
(2)- شوری (42): 20؛ «كسی كه زراعت آخرت را بخواهد، بر زراعتش می افزاييم.»
(3)- بقره (2): 223؛ «زنان شما كشتزار شمايند.»
