ارزش عمر و راه هزينه آن، ص: 43

«فَما تَنْفَعُهُمْ شَفاعَةُ الشَّافِعِينَ» «1»

هر چه صدا می زند، جوابی از خدا نمی آيد:

«لا يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ» «2»

خدا نگاه محبت آميزی نمی كند:

«وَ لا يَنْظُرُ إِلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ» «3»

تسويه حساب نيز به آنها نمی دهند. می گويد: پرونده ات بر روی گردنت بماند، هيچ چيزش را كم و پاك نمی كنم «وَ لا يُزَكِّيهِمْ» «4»

كسانی كه خوب زندگی می كنند، يا قرآن را فهميدند، يا از طريق اين مساجد و مجالس قرآن را می فهمند و قبول می كنند و با قرآن زندگی می كنند، هم دنيای آباد و هم آخرت آبادی دارند.

اين ضايع كنندگان عمر، از خدا درخواست عمر دوباره می كنند و می گويند:

«رَبِّ ارْجِعُونِ» «5» برای چه؟ فلسفه اش را می گويد؛ اين ها در آن حال كه همه سرمايه ای كه خودم به آنها دادم و راه كاسبی اين سرمايه را نيز با صد و بيست و چهار هزار پيامبر و صد و چهارده كتاب و دوازده امام به آنها ياد دادم، يا آمدند گوش دادند و قبول نكردند و يا از اصل نيامدند كه گوش بدهند.

اين ديگر به خدا ربطی ندارد. پروردگار عالم، حق خودش می دانست كه بندگانش را راهنمايی كند، تا چند روزی كه در دنيا هستيد، عمر و متعلّقاتش را چگونه هزينه كنيد. چيز ديگری بر عهده او نيست.

عذاب، بعد از اتمام حجت

خدا در قرآن مجيد فرموده است:

راحت باشيد! كسی را به جهنم نمی برم، مگر اين كه پيام خودم را به او برسانم.

______________________________
(1)-/ مدثر (74): 48؛ «پس آنان را شفاعت شفيعان سودی نمی دهد.»

(2)- آل عمران (3): 77؛ «و خدا با آنان سخن نمی گويد.»

(3)- آل عمران (3): 77؛ «و خدا با آنان سخن نمی گويد، و در قيامت به آنان نظر [لطف و رحمت ] نمی نمايد، و [از گناه و آلودگی ] پاكشان نمی كند.»

(4)- آل عمران (3): 77؛ «و [از گناه و آلودگی ] پاكشان نمی كند.»

(5)-/ مؤمنون (23): 99؛ «پروردگارا! مرا [برای جبران گناهان و تقصيرهايی كه از من سر زده به دنيا] بازگردان.»