ارزش عمر و راه هزينه آن، ص: 144

داشته باشم تا كار خيری كنم، اما ندارم. لذا وقتی نان می گيريم و مقداری زياد می آيد، كنار می گذارم، به همه سفارش كرده ام كه نان هايی كه زياد می آوريد، به من بدهيد. آنها را نيز جمع می كنم، ده سال است كه ساعت پنج صبح به اينجا می آيم.

پرنده ها و ماهی ها همه جمع می شوند، يعنی ديگر مرا می شناسند، به آنها غذا می دهم. به پروردگار گفته ام: من كه پولی ندارم تا به انسان ها كمك كنم، اما به سراغ حيوانات می روم، اين كار من است.

بعد پرسيد: تو چه كاره هستی؟ گفتم: روحانی. گفت: در اصفهان چه كار می كنی؟ گفتم: اينجا آمدم كه ده روز منبر بروم و روضه بخوانم. بعد او را بوسيديم و رفتم. اين ها كار ارزشی است.

شكرگزاری با خدمت به خلق و مخلوقات

استخوان های آبگوشت خانه خود را برداريم و جلوی سگ های گرسنه بياندازيم، اين را خدا دوست دارد. خدا به استخوان كار ندارد، به آن سگ نيز كاری ندارد، به اين عمل ارزشی عنايت دارد.

به مستحق پولی بده، سلامی كنی، احوالی از او بپرسی. كسی كه در خيابان دارد می رود، چهره اش گرفته است، بايستی و سلام كنی و مشكل او را حل كنی.

ممكن است عصبانی باشد و بگويد: به تو چه؟ بگوييم: چون من ممكن است از دستم بر آيد كه غصّه تو را برطرف كنم.

يا شما مردان! طوری به خانه برويد كه وقتی در می زنيد و در را باز می كنند، وارد خانه می شويد، خانواده شما را ببينند، لذت ببرند، نمی خواهد چيزی در دست شما باشد، البته اگر باشد، چه بهتر، اما با حالی وارد خانه شويد كه وقتی همسر و فرزند، شما را ببينند، لذت ببرند. اين را خدا خوشش می آيد. برای شما عبادت است و ثواب صدقه در راه خدا را دارد. «1»

______________________________
(1)- وسائل الشيعة: 20/ 172، باب 89، حديث 25342؛ «وَرَّامُ بْنُ أَبِي فِرَاسٍ فِي كِتَابِهِ قَالَ قَالَ عليه السلام الِامْرَأَةُ الصَّالِحَةُ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ رَجُلٍ غَيْرِ صَالِحٍ وَ أَيُّمَا امْرَأَةٍ خَدَمَتْ زَوْجَهَا سَبْعَةَ أَيَّامٍ أَغْلَقَ اللَّهُ عَنْهَا سَبْعَةَ أَبْوَابِ النَّارِ وَ فَتَحَ لَهَا ثَمَانِيَةَ أَبْوَابِ الْجَنَّةِ تَدْخُلُ مِنْ أَيِّهَا شَاءَتْ.»

وسائل الشيعة: 20/ 172، باب 89، حديث 25343؛ «قَالَ عليه السلام مَا مِنِ امْرَأَةٍ تَسْقِي زَوْجَهَا شَرْبَةً مِنْ مَاءٍ إِلَّا كَانَ خَيْراً لَهَا مِنْ عِبَادَةِ سَنَةٍ صِيَامِ نَهَارِهَا وَ قِيَامِ لَيْلِهَا وَ يَبْنِي اللَّهُ لَهَا بِكُلِّ شَرْبَةٍ تَسْقِي زَوْجَهَا مَدِينَةً فِي الْجَنَّةِ وَ غَفَرَ لَهَا سِتِّينَ خَطِيئَةً.»

وسائل الشيعة: 20/ 176، باب 91، حديث 25354؛ «النَّبِيِّ صلی الله عليه و آله قَالَ لَايَحِلُّ لِامْرَأَةٍ أَنْ تَنَامَ حَتَّی تَعْرِضَ نَفْسَهَا عَلَی زَوْجِهَا تَخْلَعَ ثِيَابَهَا وَ تَدْخُلَ مَعَهُ فِي لِحَافِهِ فَتُلْزِقَ جِلْدَهَا بِجِلْدِهِ فَإِذَا فَعَلَتْ ذَلِكَ فَقَدْ عَرَضَتْ.»