ارزش عمر و راه هزينه آن، ص: 327

اين ها با انديشه ای كه دارند، می بينند كه جهان مانند مزرعه، خدا مالكِ مزرعه و اين ها مسئول كشت هستند و صاحب مزرعه نيز مسئول خرج و هزينه كردن برای اين مزرعه است. به همين خاطر بعد از اين جمله می فرمايد:

«نَزِدْ لَهُ فِي حَرْثِهِ»

كشت و دانه های كاشته شده او را خودم رشد می دهم و اضافه می كنم.

رشد و نمو كشت زارع

اكنون سه آيه در اين زمينه عنايت كنيد كه چگونه خدا كاشته انسان را رشد و نمو- مادی و معنوی- می دهد:

«مَثَلُ الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ» «1»

اين قيد «فِي سَبِيلِ اللَّهِ » بايد باشد و الا اگر نباشد، آدم در شوره زار دارد می كارد، كه چيزی در نمی آيد.

آنان كه در راه خدا انفاق می كنند؛ يعنی عمر خويش را هزينه كرده، پول درآورده و دايم درآورده را مطابق شأن خود خرج كرده و بقيه را نيز برای خدا كاشته است. كار آنان مانند دانه ای است كه وقتی به من داده می شود، چون كشاورز دانه را در زير زمين كاشته و رفته است، من چند ماه بعد، اين دانه را به هفت خوشه تبديل می كنم:

«فِي كُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ»

كه در هر خوشه ای، صد دانه هست. كشاورز دانه ای زير زمين گذاشت و رفت، اما من آب آن را از آسمان دادم، خورشيدش را من تاباندم، من هوا را به دانه رساندم تا يك عدد را به هفتصد عدد تبديل كردم:

______________________________
(1)- بقره (2): 261؛ «مَثَل آنان كه اموالشان را در راه خدا انفاق می كنند، مانند دانه ای است كه هفت خوشه بروياند.»