ارزش عمر و راه هزينه آن، ص: 407
أَكْلًا لَمًّا* وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا» «1»
بعد ادامه می دهد و به پولدارها می گويد:
«فَيَوْمَئِذٍ لا يُعَذِّبُ عَذابَهُ أَحَدٌ» «2»
اين پول نبود، بلكه هيزم جهنم بود. اما وقتی به پولِ اميرالمؤمنين عليه السلام می رسد، درباره اش می فرمايد:
«وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلی حُبِّهِ مِسْكِيناً وَ يَتِيماً وَ أَسِيراً* إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً* إِنَّا نَخافُ مِنْ رَبِّنا يَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِيراً* فَوَقاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذلِكَ الْيَوْمِ وَ لَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُوراً» «3»
معرفت اين است. همه چيز را از نگاه معرفت نگاه كنم، كل اين دنيا ابزار است.
كه از باب محبت به ما داده است تا با اين ابزار، عبادت رب و خدمت به خلق كنيم، اما اين ابزار در اختيار بسياری از مردم، ابزار حسد، بخل، كينه، ظلم، غارت و تفاخر شده است، چون صاحبان آن ابزارها معرفت ندارند.
اما آن كسی كه با معرفت است، اين ابزار را به عنوان سرمايه ای می داند كه خدا در كنار آن طرح گذاشته است، تا برابر با همان طرح عمل كند و سود ببرد.
دعوت كننده چه كسی است؟
چه كسی ما را به اين تجارت دعوت كرده است؟ در حديث قدسی آمده است:
«أَنا جليسُ مَن ذَكَرَنی وَ مُحبُّ مَن احَبَّنی وَ مُطيعُ مَن أطاعَنی» «4»
من همنشين كسی هستم كه به ياد من است و دوستدار كسی هستم كه مرا دوست می دارد و خواسته كسی كه مرا اطاعت كند می دهم.
خدا در اين سه جمله می فرمايد: كسی كه عاشق ترين عاشقان به شماست، شما
______________________________ (1)- فجر (89): 16- 20؛ «و اما چون او را بيازمايد، پس روزی اش را بر او تنگ گيرد، گويد: پروردگارم مرا خوار و زبون كرد.* اين چنين نيست كه می پنداريد، بلكه [زبونی، خواری و دور شدن شما از رحمت خدا برای اين است كه ] يتيم را گرامی نمی داريد* و يكديگر را بر طعام دادن به مستمند تشويق نمی كنيد* و ميراث خود را [با ميراث ديگران بی توجه به حلال وحرام بودنش ] يك جا و كامل می خوريد* وثروت را بسيار دوست داريد.»
(2)- فجر (89): 25؛ «پس در آن روز هيچ كس چون عذاب كردن او عذاب نكند.»
(3)- انسان (76): 8- 11؛ «و غذا را در عين دوست داشتنش، به مسكين و يتيم و اسير انفاق می كنند.* و می گويند:] ما شما را فقط برای خشنودی خدا اطعام می كنيم و انتظار هيچ پاداش و سپاسی را از شما نداريم.* ما از پروردگارمان در روزی كه روز عبوس و بسيار هولناكی است می ترسيم.* پس خدا نگه دار آنان از آسيب و گزند آن روز است و شادابی و شادمانی به آنان عطا می كند.»
(4)- مستدرك الوسائل: 5/ 286، باب 1، حديث 5870.
