ارزش عمر و راه هزينه آن، ص: 41

می گويد كه برای چه درخواست برگشت می كنند.

علت درخواست آنها اين است كه: در آنجا می بينند كه تمام سرمايه عمر، از دست رفته و به جای آن هيچ سودی برنگشته است؛ يعنی فرصت عمر او حرام و تباه شده است. چون عمر اگر در همان خط سير حيوانی تمام شود، سودی در آن نمی ماند. بلكه سرمايه ای بوده كه بر باد رفته است.

در قرآن مجيد همين مسأله را می بينيد كه پروردگار عالم در آيات متعدد سی جزء قرآن، نسبت به عمرهای تباه شده، تعبيرهای لطيفی دارد.

علت درخواست، روشن است. لحظاتی است كه آگاهی انسان بسيار قوی می شود و تمام گذشته خودش را ملاحظه می كند كه بر باد رفته است. عظيم ترين سرمايه را خرج كرده، ولی سودی بر نگردانده و فقط خرج شده است.

شخص عاقل و بيدار، با تكيه بر پروردگار، چه اين كه خود را هزينه كار ظاهری مثبت كند، چه هزينه كار معنوی، اميد دارد كه اين سرمايه عظيم برای او سودآور است. اين اميد درست و مثبت است، چون اين سرمايه، با تمام آنچه كه به اين سرمايه گره خورده است؛ بدن، چشم، گوش، قلب، پول، نعمت ها، مجموعه اين ها، زير مجموعه عمر است.

پاداش چند برابر

وقتی شما عمر خود را برابر با طرح خدا، چه در امور ظاهر و چه در امور باطن هزينه می كنيد، پروردگار عالم نيز در مقابل هزينه كردن شما، ولو يك لحظه باشد، پاداشی بالاتر از مايه هزينه شده را به شما مرحمت می كند. ما اصلًا پاداش برابر نداريم.

پنجاه سال هزينه می كنيم و بعد مايه عمر و سرمايه تمام می شود و می ميريم، ولی پروردگار عالم وقتی می خواهد بهره اين سرمايه مصرف شده را به شما بدهد،