ارزش عمر و راه هزينه آن، ص: 183

دنيا و آخرت آباد

دنيای آباد برای آن افرادی بود كه سه روز، روزی چند نان خشك را به يتيم و اسير و مسكين در خانه دادند. ببينيد خداوند متعال برای زندگی اين ها در قرآن چه عظمتی قائل شده است:

«إِنَّ الْأَبْرارَ يَشْرَبُونَ مِنْ كَأْسٍ كانَ مِزاجُها كافُوراً* عَيْناً يَشْرَبُ بِها عِبادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَها تَفْجِيراً* يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ يَخافُونَ يَوْماً كانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيراً* وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلی حُبِّهِ مِسْكِيناً وَ يَتِيماً وَ أَسِيراً* إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً* إِنَّا نَخافُ مِنْ رَبِّنا يَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِيراً* فَوَقاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذلِكَ الْيَوْمِ وَ لَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُوراً» «1»

دنيای درست اين است. ما نيز هم به يتيم و اسير و مسكين خدمت كرديم، هم عبادت. اين تعريف خدا از سه روز دنيايی اين خانواده است.

تازه اين نان ها از درآمد اميرالمؤمنين عليه السلام نبوده است، بلكه از درآمد فروش پشمی بود كه حضرت زهرا عليها السلام ريسيده بود. مزد آن را داد و نان خريد و سه شبانه روز به مسكين و يتيم و اسير دادند. اين مال يك نفر يعنی خانم خانه بوده است.

دنيا چه فايده ای دارد كه هميشه هزينه شكم كنيم و بعد، مگر سود شكم چيست؟ چند خروار كود. شكم اين ها را توليد می كند. خودشان كه محتويات شكم را دور ريختند و از آن فراری بودند، محتويات شهوت نيز همين طور. مگر با شهوت خود چه كار كردند؟ چند فرزند درست كردند كه پيغمبر صلی الله عليه و آله می فرمايد: اگر گرگ و مار و عقرب می ساختند، «2» از اين بچه ها بهتر بود. عمر سعد و شمر سازی كار شد؟ عرق خور، زناكار، بوش و صدام سازی چه عملی است.

شما مبادا حرف مردم زمان حضرت موسی عليه السلام نسبت به قارون را بزنيد! كه به

______________________________
(1)- انسان (76): 5- 11؛ «همانا نيكان همواره از جامی می نوشند كه نوشيدنی اش آميخته به كافور [آن ماده سرد، سپيد و معطر] است.* آن جام از چشمه ای است كه همواره بندگان خدا از آن می نوشند و آن را به دلخواهشان هرگونه كه بخواهند جاری می نمايند.* [همانان كه ] همواره نذرشان را وفا می كنند، و از روزی كه آسيب و گزندش گسترده است، می ترسند،* و غذا را در عين دوست داشتنش، به مسكين و يتيم و اسير انفاق می كنند.* [و می گويند:] ما شما را فقط برای خشنودی خدا اطعام می كنيم و انتظار هيچ پاداش و سپاسی را از شما نداريم.* ما از پروردگارمان در روزی كه روز عبوس و بسيار هولناكی است می ترسيم.* پس خدا نگه دار آنان از آسيب و گزند آن روز است و شادابی و شادمانی به آنان عطا می كند.»

(2)- غرر الحكم: 407، حديث 9356؛ «وَلَدُ السَّوْءِ يَهْدِمُ الشَّرَفَ وَ يَشِينُ السَّلَفَ؛ فرزند بد شرف را خراب ميكند، و پيشينيان خود را عيب ناك می گرداند.»

غرر الحكم: 407، حديث 9357؛ «وَلَدُ السَّوْءِ يَعَرُّ [يعز] السَّلَفَ وَ يُفْسِدُ الْخَلَف؛ فرزند بد پدران و پيشينيان خود را آلوده می كند، و بازماندگان فاسد می گرداند.»

سعدی شيرازی دراين زمينه سروده است: