ارزش عمر و راه هزينه آن، ص: 76

در ازدواجی كه جوان مؤمن و دختر با ايمان انجام می دهند، امر خدا را اطاعت كرده اند، چون خدا در قرآن مجيد می فرمايد:

«فَانْكِحُوا ما طابَ لَكُمْ مِنَ النِّساءِ مَثْنی وَ ثُلاثَ وَ رُباعَ» «1»

«انكحوا» امر پروردگار است. داماد و عروس، چه به امر خدا توجه داشته باشند، چه توجه نداشته باشند، اصل كار، عبادت است.

عبادت با امور دنيايی

انسان مؤمن وقتی سر سفره می نشيند، از اول اين نيت را كرده است، ديگر لازم نيست كه به زبان جاری كند، به پروردگار عالم قلباً و عملًا گفته است: می خورم تا توان بگيرم كه قدم مثبت بردارم.

وقتی سر سفره می نشيند، تا آخر عمرش هر لقمه ايی كه می خورد، عبادت است و پاداش دارد. زيرا كه خدا در قرآن مجيد می فرمايد:

«كُلُوا مِنَ الطَّيِّباتِ وَ اعْمَلُوا صالِحاً» «2»

پس اين خوردن، به امر خدا انجام می گيرد. يا مؤمن وقتی گريه می كند، چه برای خدا، چه برای حضرت سيدالشهداء عليه السلام، به امر خدا گريه می كند «3» چرا كه گريه مثبت، مورد توجه خداست:

«وَ إِذا سَمِعُوا ما أُنْزِلَ إِلَی الرَّسُولِ تَری أَعْيُنَهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ» «4»

آيات قرآن، دعای كميل، عرفه و زيارت كه می كنند، گريه می كنند. اين گريه عبادت است.

زن و شوهر، دو رفيق، دو اهل مسجدی كه همديگر را می بينند و به چهره همديگر تبسم می كنند، اين تبسم در برابر چهره طرف مقابل، صدقه دادن در راه خداست كه آن نيز عبادت است. «5»

______________________________
(1)- نساء (4): 3؛ «بنابراين از [ديگر] زنانی كه شما را خوش آيد دو دو و سه سه و چهار چهار به همسری بگيريد.»

(2)- مؤمنون (23): 51؛ «از خوردنی های پاكيزه بخوريد و كار شايسته انجام دهيد.»

(3)- بحار الأنوار: 44/ 279، باب 34، حديث 6؛ «قَالَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ: أَنَا قَتِيلُ الْعَبْرَةِ قُتِلْتُ مَكْرُوباً وَ حَقِيقٌ عَلَی اللَّهِ أَنْ لَايَأْتِيَنِي مَكْرُوبٌ قَطُّ إِلَّا رَدَّهُ اللَّهُ أَوْ أَقْلَبَهُ إِلَی أَهْلِهِ مَسْرُوراً.»

بحار الأنوار: 44/ 281، باب 34، حديث 13؛ «مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ يَقُولُ إِنَّ الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ عِنْدَ رَبِّهِ عز و جل يَنْظُرُ إِلَی مُعَسْكَرِهِ وَ مَنْ حَلَّهُ مِنَ الشُّهَدَاءِ مَعَهُ وَ يَنْظُرُ إِلَی زُوَّارِهِ وَ هُوَ أَعْرَفُ بِهِمْ وَ بِأَسْمَائِهِمْ وَ أَسْمَاءِ آبَائِهِمْ وَ بِدَرَجَاتِهِمْ وَ مَنْزِلَتِهِمْ عِنْدَ اللَّهِ عز و جل مِنْ أَحَدِكُمْ بِوَلَدِهِ وَ إِنَّهُ لَيَرَی مَنْ يَبْكِيهِ فَيَسْتَغْفِرُ لَهُ وَ يَسْأَلُ آبَاءَهُ عليه السلام أَنْ يَسْتَغْفِرُوا لَهُ وَ يَقُولُ لَوْ يَعْلَمُ زَائِرِي مَا أَعَدَّ اللَّهُ لَهُ لَكَانَ فَرَحُهُ أَكْثَرَ مِنْ جَزَعِهِ وَ إِنَّ زَائِرَهُ لَيَنْقَلِبُ وَ مَا عَلَيْهِ مِنْ ذَنْبٍ.»

(4)- مائده (5): 83؛ «و چون آنچه را كه بر پيامبر اسلام نازل شده بشنوند، ديدگانشان را می بينی به سبب آنچه از حق شناخته اند، لبريز از اشك می شود.»

(5)- كافی: 2/ 188، باب إِدْخَالِ السُّرُورِ عَلَی الْمُؤْمِنِينَ، حديث 2؛ «أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام قَالَ تَبَسُّمُ الرَّجُلِ فِي وَجْهِ أَخِيهِ حَسَنَةٌ وَ صَرْفُ الْقَذَی عَنْهُ حَسَنَةٌ وَ مَا عُبِدَ اللَّهُ بِشَيْ ءٍ أَحَبَّ إِلَی اللَّهِ مِنْ إِدْخَالِ السُّرُورِ عَلَی الْمُؤْمِنِ.» لبخند زدن مرد به چهره برادرش حسنه است، وبر داشتن خاشاك از بدن او حسنه است. خداوند با چيزي محبوبتر از شاد كردن مؤمن پرستيده نشده است.