عقل: محرم راز ملكوت، ص: 471

بسم اللّه الرحمن الرحيم. الحمد للّه رب العالمين و صلّی اللّه علی جميع الأنبياء و المرسلين و صلّ علی محمّد و آله الطاهرين.

همه اوليای پروردگار سعی داشته اند در تمام لحظات زندگانی پربركت خود اميد داشته باشند و توكل شان را به خداوند از دست ندهند. با اين اعتقاد كه پروردگار مهربان عالم برای رسيدن افراد به رشد و كمال شايسته انسانی و مقامات الهی، به منظور اتصال به فيض های ربانی، همه امكانات لازم [1] را در دسترس آنان قرار داده است. [2]

به علاوه، خداوند بزرگ امر فرموده است برای دستيابی به اين مراتب، بندگان با دلگرمی و شوق قدم در راه بگذارند و از امكانات موجود خود استفاده كنند و مطمئن باشند يا در دنيا يا در آخرت به آنچه شايسته آنند می رسند. [4] براساس تعاليم قرآن، با وجود امكانات لازم برای رسيدن انسان به سعادت، دلسردی و نااميدی برابر با كفر است. [5] در نتيجه، اميدواری نوعی ايمان باطنی و نااميدی كفر باطنی محسوب می شود.