عقل: محرم راز ملكوت، ص: 324

تنهای تنها در مسجد نشسته اند. ايشان نيز در محضر مبارك پيغمبر زانوی ادب به زمين زدند.

به واقع، كسی در اين عالم نسبت به پيغمبر مؤدب تر از امير المؤمنين نبود. [12] كمال ادبشان هم در اين بود كه با تمام وجود مطيع پيغمبر اسلام بودند. اين اوج ادب امير امؤمنين بود.

امام به پيغمبر عرض كردند: من از شما يك تقاضا دارم: دوست دارم شما با زبان مبارك خودتان از پروردگار عالم برای من طلب مغفرت كنيد! نكته در همين است: خواسته ايشان طلب رحمت نيست، بلكه درخواست مغفرت و آمرزش است.

جايگاه آمرزش در پيشگاه خدا

از خواسته امير المؤمنين استفاده می شود كه آمرزش جايگاه بسيار باعظمتی در پيشگاه خدا دارد. [13] مسلما، امير المؤمنين می توانستند به پيغمبر بگويند برای من طلب «رحمت» كن، اما عرضه داشتند برای من طلب «مغفرت» كن.

برای شناختن جايگاه مغفرت، فقط بايد به لطايف و اشاراتی كه درباره موضوع مغفرت در آيات قرآن وجود دارد مراجعه كنيم، زيرا اين معنا را در قرآن در دعاهای حضرت ابراهيم، عليه السلام، هم می بينيم كه پيغمبری با آن عظمت برای خود و والدينش طلب مغفرت كرده است. [14]

امير المؤمنين نقل كرده اند: پس از اين سخن، رسول خدا بلند شدند و دو ركعت نماز خواندند.

نمازی كه پيغمبر می خواند نه در توان فرشتگان بود و نه در توان انسان ها. امير المؤمنين عبادت پيغمبر را مافوق تمام عبادات موجودات زنده دانسته اند. [15] البته، پيكره ظاهری نماز پيغمبر با نمازهای ما فرقی نمی كرد و ايشان نيز مانند ساير مسلمانان نماز صبح را دو ركعت، ظهر و