عقل: محرم راز ملكوت، ص: 329
حقيقت دوم: واعظ درون
«و واعظ من نفسه».
اگر كسی بخواهد مؤمن واقعی باشد، بايد به وجدان بيدار خود و نصيحت كننده باطنی اش كه همان فطرت و وجدان و انصافش است تكيه كند.
ضمير انسان، نظير اين سؤال ها را بسيار از او می پرسد: چرا به جنگ ابی عبد اللّه الحسين، عليه السلام، آمدی؟ چرا در اردوی يزيديان قرار گرفتی؟ چرا خود را به جايزه ابن زياد فروختی؟ چرا خود را در مقامی قرار دادی كه خدا، پيغمبر، علی و فاطمه، عليهم السلام، را از خود ناراضی كنی؟ اين واعظ درونی و الهی و نورانی است. حرّ بن يزيد به اين چراها جواب داد و ديد به عنوان يك انسان عاقل نبايد در سلك يزيديان باشد و خود را به جايزه ابن زياد بفروشد. حر به ندای اين واعظ درونی گوش داد و به جايی رسيد كه ابی عبد اللّه، عليه السلام، كنار بدن خون آلودش فرمود:
«أنت سعيد فی الدنيا و الاخرة». [27]
حقيقت سوم: نصيحت مشفقان
«قبول لمن ينصح».
انسان بايد نصيحت خيرخواهان عالم را بپذيرد و پذيرش خيرخواهی مشفقان عالم برايش سنگين نباشد:
|
نصيحتی كنمت بشنو و بهانه مگير |
هر آنچه ناصح مشفق بگويدت بپذير. [28] |
|
انسان بايد در برابر خواسته های خدا و خيرخواهی انبيا و امامان فروتن باشد. حاصل كلام آن كه پذيرش و بروز اين سه حقيقت است كه انسان را به مؤمن واقعی تبديل می كند.
