عقل: محرم راز ملكوت، ص: 419

ياد می گيرم. گفت: بالاترين دليل بر وجود خدا در اين عالم علی بن ابی طالب، عليه السلام، است. يك مثداق از مصاديق فراوان اين دليل را نيز برايت می گويم. بعد گفت: گاهی يك نفر تصادف می كند و هشت ماه در اغما به سر می برد. دكترها می گويند ضربه مغزی شده و به ناحيه ای از مغزش ضربه خورده است. عملش هم می كنند، ولی به جايی نمی رسند؛ گاهی يك نفر همان طور كه دارد در خيابان راه می رود زمين می خورد و بيهوش می شود. می گويند يك مويرگ مغزش پاره شده و خونريزی مغزی كرده و هوشياری اش مختل شده و ديگر كار نمی كند. در سن 63 سالگی، در شب نوزدهم ماه رمضان، ابن ملجم با شمشير زهرآلود جمجمه حضرت را شكافته، پرده مغز ايشان بر اثر اصابت شمشير پاره شده و تيغه شمشير مغز را دو نيمه كرده و زهر تمامی بدن، از جمله 14 ميليارد سلول مغز، را دربر گرفته و مويرگ های بسياری از مغز حضرت پاره شده، با اين همه، تاريخ شهادت می دهد كه علی كور و كر و لال نشده و تا دو شبانه روز بعد هوشيار و سلامت بوده است. نشان اين سلامتی نيز آن است كه پيش از مرگ آن وصيت نامه بسيار با عظمت را از خود بر جای گذاشته است. اين بالاترين دليل بر اين است كه عالم خدا دارد.

به راستی، اگر خدا با علی نبود (علی مع الحق و الحق مع علی) [12] با پاره شدن يك مويرگ، علی ازپادرآمده و از هستی ساقط شده بود. اما می بينيم كه چنين نشده و حضرت تا لحظه رحلت سلامت فكر و روح خود را حفظ كرده است. اين جز عنايت ويژه پروردگار چه چيز ديگری می تواند باشد؟

نمونه ديگر

در زمان جنگ خندق حضرت 23 سال بيش نداشت. با اين حال، از