عقل: محرم راز ملكوت، ص: 81

حضرت ابراهيم، عليه السلام، بوده است. معنی حقيقی اين سخن آن است كه پيغمبر به تمام خوبی هايی كه در ابراهيم بود آراسته بود. اين كمال پيغمبر است كه به ابراهيم اقتدا می كند، نه اين كه ايشان جد حضرت رسول محسوب گردند، بلكه از آن رو كه ابراهيم از جانب پروردگار مقتدای مردم انتخاب شده است:

«انّی جاعلك للناس اماما». [11]

و اين كه تا قيامت به تمام اين خوبی ها بايد اقتدا كرد.

مبدأ تشيع

يكبار، در مقاله ای علمی نكته نوی را درباره تشيع ديدم. [12]. نويسنده مقاله راجع به شيعه سوالاتی طرح كرده بود. از جمله اين كه شيعه چه گروهی است؟ تابع چه مسلكی است؟ اعتقاداتشان چيست؟ و ... بعد پيگيری كرده بود كه مبدأ تشيع كجاست و اولين شيعه در امت اسلام چه كسی بوده است؟ اولين شيعه به معنی اولين پيرو و نخستين اقتداكننده. در نتيجه، پس از موشكافی و دقت فراوان به اين جا رسيده بود كه اولين شيعه در امت اسلامی وجود مبارك علی بن ابی طالب، عليه السلام، بوده است كه شيعه محمد بن عبد اللّه محسوب می شده است. بعد، نوشته بود:

كجا به دنبال ريشه شيعه می گرديد؟ ريشه شيعه علی، عليه السلام، است.

چرا انحراف می رويد و از خودتان حرف در می آوريد؟ چرا می گوييد شيعه يك حزب سياسی و يك گروه خاص و بافتی جدای از امت است؟ مبدأ تشيع امير المؤمنين است. امير المؤمنين بهترين و بالاترين و اولين شيعه در امت اسلام بوده كه از تمام برنامه های پيغمبر پيروی كرده و در همه زندگی قدم جای قدم پيغمبر گذاشته است:

«... يحذو حذو الرسول صلی اللّه عليه و آله». [13]