عقل: محرم راز ملكوت، ص: 67

«قل من حرم زينة اللّه التی أخرج لعباده و الطيبات من الرزق». [6]

بگو: زينت های خدا و روزی های پاكيزه ای را كه برای بندگانش پديد آورده، چه كسی حرام كرده؟

از نظر قرآن، نه تفريط درست است و نه افراط. سعدی حق اين معنا را در بيتی به خوبی ادا كرده است:

موسی (ع) و درخواست نان

وقتی موسی بن عمران، عليه السلام، از مصر گريخت و راه مدين را در پيش گرفت، مبتلا به گرسنگی شديدی شد، اما نگفت: آن قدر صبر می كنم تا از گرسنگی بميرم! قرآن مجيد می گويد: وقتی او از مصر بيرون آمد، چند روزی نانی برای خوردن نداشت و علف سبز بيابان را می خورد، آن هم به اندازه ای كه سدّ جوع شود، اما هنگامی كه نزديك شهری شد، با وجود علف سبز بيابان دست به دعا برداشت و گفت:

«رب إنی لما أنزلت إلی من خير فقير». [7]

پروردگارا! به آنچه از خير بر من نازل می كنی نيازمندم.

پيغمبر می فرمايد: منظور از كلمه «خير» در اين آيه نان است؛ [8] يعنی موسی به آن عظمت دست به آسمان برداشت و گفت: خدايا، نانی رزق و روزی من كن! همان شب، پروردگار او را به خانه شعيب راهنمايی كرد و بر سفره ای نشاند كه پر از نعمت بود و حضرت نيز به اندازه از آن خورد. [9] پس، موسی، عليه السلام، هم با اين كه پيغمبر بود نگفت گرسنه می مانم تا بميرم.

انسان عاقل می گويد: داشتن غذا بهتر از بی غذايی، زيبايی بهتر از نازيبايی و صدای دلنشين بهتر از صدای ناپسند است و اگر كسی دراين باره ترديد داشته باشد، بايستی در عقل او شك كرد.