عقل: محرم راز ملكوت، ص: 188

ذرّه ای سود در پرداخت اين دين به پروردگار تعلق نمی گيرد.

از عبارت «لا تنفعه» معلوم می شود دين هايی كه از خدا به گردن انسان است منفعت هايی دارد؛ يعنی نماز و روزه و حج و انفاق و خمس و ادای حق مردم سودمند است، ولی سود آن ها به خدا نمی رسد. سبب مطلب آن است كه خداوند متعال نيازی به كسی ندارد. [6]

ما نبوديم و حضرت او بود

[7] حضرت صادق، عليه السلام، فرموده اند:

«كان اللّه و لم يكن معه شيئا». [8]

زمانی خدا بوده و هيچ چيز ديگر نبوده و در حال حاضر هم كه نطع حياط گسترده است او هست. نه زمانی كه هيچ كس و هيچ چيز وجود نداشته او كم داشته و نه حالا كه همه چيز هست چيزی به او اضافه شده است. اصلا، بود و نبود موجودات نفعی برای وجود مقدس او ندارد.

پس، خدا نيازی به كسی ندارد. اگر همه مردم عالم نيز دين خود را به او ادا كنند، خدا نفعی نمی برد، و اگر همه مردم عالم هم اين دين را ادا نكنند، خدا زيانی نمی بيند و معطل نمی ماند. آری، ادای دين منفعت و معطل گذاشتنش ضرر دارد، اما اين سود و زيان به خدا نمی رسد. قرآن بارها به صراحت می گويد كه وجود مبارك او «غنی» است و امير المؤمنين هم در اين سخن می فرمايد هيچ نفعی از ادای واجبات به خدا نمی رسد. در نهايت، طبق آيات قرآن و روايات فراوان و سخنان حضرت نهج البلاغه معلوم می شود كه نفع ادای دين پروردگار به خود اداكننده برمی گردد و ضرر ترك آن نيز به او می رسد. اگر مردم نماز نخوانند و روزه نگيرند يا به حج نروند و ...، از رحمت و فضل و بهشت خداوند محروم می شوند. ضرر نپرداختن دين سنگين است، ولی اين ضرر به مديونی می رسد كه دينش را به خدا ادا نكرده است. سود