عقل: محرم راز ملكوت، ص: 386
خدمت خلق به كار می گيرد و ابزارهای مادی را در غير اين دو مسير مصرف نمی كند. به تعبير قرآن مجيد، زاهد نه «مبذّر» است نه «مسرف» و نه «مترف».
طبق تصريح كلام الهی، مردمی كه كالای دنيا را تبذير می كنند، يعنی در غير جای خود به مصرف می رسانند، برادران شيطان هستند:
«إن المبذّرين كانوا إخوان الشياطين». [13]
بی ترديد اسراف كنندگان و ولخرجان، برادران شياطين اند.
گروهی ديگر نيز نعمت های خدا را مسرفانه يعنی خارج از حد شرعی اش مصرف می كنند؛ مثلا، اتومبيلی می خرند به بهای دويست ميليون تومان، مسكنی تهيه می كنند به قيمت دو ميليارد تومان، اثاث زندگی از قبيل فرش و مبلمان و غيره تهيه می كنند به قيمت يك ميليارد تومان. اين ها از نظر خداند عالم مسرف هستند و حبّ خداوند شامل حال آنان نمی شود.
«إن اللّه لا يحب المسرفين». [14]
قطعا خدا اسراف كنندگان را دوست ندارد.
اين در حالی است كه مردان خدا مركب و خانه و لباسی در حد نياز همين تن خاكی تأمين می كنند.
مترفين نيز كسانی هستند كه نعمت های خدا را با قهقهه و خنده های مستانه در گناه و معصيت خرج می كنند. [15]
اين سه طايفه مردود هستند. اينان كسانی هستند كه عشقشان به كالای دنيا افراطی است و متاع دنيا معبود آن هاست. به عبارت ديگر، دنيا آنان را بنده خود كرده است.
مردم بندگان دنيايند
حضرت سيد الشهداء، عليه السلام، در مدت شش ماهی كه در مكه بودند
