عقل: محرم راز ملكوت، ص: 288

صد سر فدای يك شكم

نقل است كه روزی پيغمبر اكرم، صلی اللّه عليه و آله و سلم، از قبرستانی عبور می كردند. با ديدن قبور مردگان، رو به ياران خود كردند و فرمودند:

بيشتر اين مردم گورشان را با دندان هايشان كنده اند! [21] يعنی از سر بدخوری و پرخوری مرده اند وگرنه، نبايد به اين زودی می مردند.

در ده بالادست، چينه ها كوتاه است [22]

ذو القرنين دوباره پرسيد: چرا همه خانه های شما به هم راه دارد؟ گفت:

ما انسان هستيم. گاه می شود كه مصيبت و رنجی يا كار مهمی پيش می آيد كه به سرعت بايد به داد هم برسيم. در آن صورت، در اين خانه را به خانه همسايه باز می كنيم و سريع به مشكل پيش آمده رسيدگی می كنيم. به عبارت ديگر، ما پشتيبان و يار يكديگر هستيم.

قرآن كريم در اين باره می فرمايد:

«و المؤمنون و المؤمنات بعضهم اولياء بعض». [23]

مردم مؤمن يار يكديگر هستند. كسانی كه دشمن مؤمنين هستند و آبروی آنان را می برند، ولی در عين حال، نماز می خوانند روزه می گيرند از نظر خداوند مؤمن نيستند. علامت مردم مؤمن اين است كه يار و كمك كار يكديگر و پشتوانه يكديگر هستند.

البته، ناگفته نماند گاهی حجت بر برخی افراد تمام است، ولی آن ها به هيچ وجه زيربار نمی روند؛ مثلا، گاهی به بعضی افراد گفته می شود كه فلان كار حرام است، رفت وآمد به فلان محل حرام است، اما خيلی راحت جواب می دهند: حرام است كه حرام است! اين افراد را ديگر نمی شود ياری كرد. مؤمن يار مؤمن است، اما يار كسی كه مخالف خدا و مخالف احكام خدا باشد نيست، هرچند نماز بخواند و روزه بگيرد و اهل هيئت و حسينيه باشد. دليل آن را نيز قرآن بيان داشته است: