عقل: محرم راز ملكوت، ص: 87

می گويند! گفتم: خدا هم چشم به ما داده و هم گوش. خودش هم سميع و بصير است. پس، هم ببين و هم بشنو تا به عدالت و از سر حق سخن گفته باشی.

اين هم نمونه ای ديگر

زمانی در شهری منبر می رفتم و از قضا كسی بغل دستم نشسته بود.

صاحب مجلس آمد و گفت: می خوايهم اين جا را تعمير كنيم. حدود 30- 40 ميليون تومان برآورد هزينه كرده ايم. شما محبت كنيد روی منبر اين مطلب را بگوييد! گفتم: می گويم. اما او درحالی كه به بغل دستی ام اشاره می كرد گفت: البته، اگر ايشان بخواهد، پرداخت اين مبلغ برايش سنگين نيست و به هيچ جای زندگی اش برنمی خورد.

پس از پايان مجلس، وقتی بيرون آمدم، ديدم اين بنده خدا يك پيكان قراضه بيشتر ندارد. به من هم تعارف كرد كه بفرماييد. من هم در را باز كردم و سوار شدم. گفت: كجا بروم؟ گفتم: برويم منزل شما! با تعجب گفت: می آييد منزل ما؟ گفتم: بله. خلاصه، آن شب به منزل ايشان رفتيم و خيلی با هم قاطی شديم. گفت: پس من هر روز شما را می برم و بر می گردانم. نتيجه آن كه بعد متوجه شدم ايشان كارمند بازنشسته اداره ای است و با وجود داشتن سه فرزند ماهی 95 هزار تومان بيشتر نمی گيرد.

اين است كه شنيده ها را بايد كنار گذاشت. انسان ابتدا بايد به چشم خود چيزی را ببيند و بعد بگويد تا به عدالت حرف زده باشد. به واقع، كدام يك را عقل می پسندد: سنجيده سخن گفتن را يا اين كه هرچه از دهانمان درآمد بگوييم؟ مسلم است كه عقل عدالت را می پسندد.

عدالت در كسب وكار

عدالت در همه جا و در همه كارها بايد رعايت شود. اين توصيه و امر