عقل: محرم راز ملكوت، ص: 414

معنای بصيرت

بصيرتی كه در قرآن كريم مطرح است به معنای ديد صحيح و درست به تمام حقايق عالم و به معنای دريافت صحيح از پروردگار مهربان و تمام جرياناتی است كه در عالم هستی وجود دارد. به عبارت دقيق تر، به معنای ديدن حقيقت تمام واقعيات است. اين دانشی است كه ويژه انبيای خدا و ائمه طاهرين است. [2] البته، اين دانش در هر پيغمبری به تناسب ظرفيت وجودی اش تجلی يافته و به طور كامل و به صورت جامع تنها در وجود مبارك رسول خدا، صلی اللّه عليه و آله، جلوه داشته است. پس از ايشان، مجموعه اين دانش كامل و جامع، به اذن پروردگار، به وجود مبارك امير المومنين، عليه السلام، انتقال پيدا كرده است.

سبب اين كه خداوند مهربان عالم با صفت بصيرت از پيغمبر اكرم و امير المؤمنين، عليهما السلام، ياد می كند اين است كه می خواهد نسبت به اعمال پيغمبر و امير المؤمنين، اخلاق پيغمبر و امير المؤمنين، انديشه پيغمبر و امير المؤمنين، و حالات و رفتار ايشان حجت برای تمامی مردان و زنان عالم تمام باشد تا فردای قيامت، نسبت به انحرافات فكری و عملی و اخلاقی، درهای عذر و بهانه به روی مردم بسته باشد. در حقيقت، پروردگار می خواهد در قيامت به تمام مردان و زنان عالم بگويد: آراء، افكار، اعمال، اخلاق، منش، و حالات اين انسان ها براساس بصيرت بوده است. يعنی دريافت ها، اعمال، و اخلاقشان صحيح بوده و به همين سبب وجود آن ها را برای شما دليل و راهنما و طرح كامل برپا كردن ساختمان حيات انسانی قرار دادم. برای همگان نيز در دنيا واجب بود در همه امور به ايشان اقتدا كنند؛ نه از آن ها جلو بيفتند و نه از آن ها پس و عقب بمانند، چون آن ها كه از ايشان جلوتر حركت می كنند افراطی هستند و انسان هايی كه عقب می مانند تنبل های تفريطی هستند و