عقل: محرم راز ملكوت، ص: 246
حقوق هايی كه مردم می گيرند يا درمی آورند حلال نيست يا شبهه ناك است، اما چون تربيت نشده اند و آگاهی ندارند متوجه آن نيستند. مردم نيازمند آگاه شدن و تربيت هستند تا در دام نيفتند و اين نياز به برنامه ريزی جدی و كار جدی دارد. زيرا اگر مردم قيامت را قبول داشته باشند و اين آيه قرآن را درباره قيامت باور كرده باشند كه می فرمايد:
«و من يعمل مثقال ذرّة شرّا يره». [13]
ديگر جرأت نمی كنند به قدر دانه ای جو از مال كسی بردارند يا يك پر كاه از ديوار كاه گلی باغ كسی برای خلال دندانشان دربياورند.
درسی از مرحوم مقدس اردبيلی (ره)
نقل شده است كه عده ای از طلاب با مرحوم مقدس اردبيلی پياده از نجف به كربلا می رفتند. عادت ايشان نيز اين بود كه يك شب بيشتر در كربلا نمی ماند. يعنی شب جمعه حضرت را زيارت می كرد و صبح به سمت نجف راه می افتاد. يكبار، در راه كه می آمدند، كنار رودخانه فرات (يا دجله)، مرحوم مقدس پيراهنش را كه كثيف شده بود از تن درآورد و شست و بعد همان پيراهن را پوشيد و به راهش ادامه داد. طلبه ها به ايشان گفتند: حداقل نيم ساعت می ايستاديد و استراحت می كرديد و در اين مدت پيراهنتان را روی ديوار می انداختيد تا خشك شود! ايشان در پاسخ فرمود: اين ديوار خشك بود و پيراهن من خيس. ترسيدم اگر آن را روی ديوار بياندازم، گل های خشك ديوار با نم پيراهن نرم شوند و بريزند. آن وقت، بايد جواب خرابی ديوار مردم را هم می دادم و من توان پاسخگويی به چنين چيزهايی را در قيامت ندارم.
بزرگان ما اين طور مراعات حق مردم و مال مردم را می كردند. اين ها همه سفارشات و دستورات قرآن است. با اين وصف، آيا باز كسی هست كه در حق بودن قرآن شك داشته باشد؟
