ارزش عمر و راه هزينه آن، ص: 43
«فَما تَنْفَعُهُمْ شَفاعَةُ الشَّافِعِينَ» «1»
هر چه صدا می زند، جوابی از خدا نمی آيد:
«لا يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ» «2»
خدا نگاه محبت آميزی نمی كند:
«وَ لا يَنْظُرُ إِلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ» «3»
تسويه حساب نيز به آنها نمی دهند. می گويد: پرونده ات بر روی گردنت بماند، هيچ چيزش را كم و پاك نمی كنم «وَ لا يُزَكِّيهِمْ» «4»
كسانی كه خوب زندگی می كنند، يا قرآن را فهميدند، يا از طريق اين مساجد و مجالس قرآن را می فهمند و قبول می كنند و با قرآن زندگی می كنند، هم دنيای آباد و هم آخرت آبادی دارند.
اين ضايع كنندگان عمر، از خدا درخواست عمر دوباره می كنند و می گويند:
«رَبِّ ارْجِعُونِ» «5» برای چه؟ فلسفه اش را می گويد؛ اين ها در آن حال كه همه سرمايه ای كه خودم به آنها دادم و راه كاسبی اين سرمايه را نيز با صد و بيست و چهار هزار پيامبر و صد و چهارده كتاب و دوازده امام به آنها ياد دادم، يا آمدند گوش دادند و قبول نكردند و يا از اصل نيامدند كه گوش بدهند.
اين ديگر به خدا ربطی ندارد. پروردگار عالم، حق خودش می دانست كه بندگانش را راهنمايی كند، تا چند روزی كه در دنيا هستيد، عمر و متعلّقاتش را چگونه هزينه كنيد. چيز ديگری بر عهده او نيست.
عذاب، بعد از اتمام حجت
خدا در قرآن مجيد فرموده است:
راحت باشيد! كسی را به جهنم نمی برم، مگر اين كه پيام خودم را به او برسانم.
______________________________ (1)-/ مدثر (74): 48؛ «پس آنان را شفاعت شفيعان سودی نمی دهد.»
(2)- آل عمران (3): 77؛ «و خدا با آنان سخن نمی گويد.»
(3)- آل عمران (3): 77؛ «و خدا با آنان سخن نمی گويد، و در قيامت به آنان نظر [لطف و رحمت ] نمی نمايد، و [از گناه و آلودگی ] پاكشان نمی كند.»
(4)- آل عمران (3): 77؛ «و [از گناه و آلودگی ] پاكشان نمی كند.»
(5)-/ مؤمنون (23): 99؛ «پروردگارا! مرا [برای جبران گناهان و تقصيرهايی كه از من سر زده به دنيا] بازگردان.»
