تواضع و آثار آن، ص: 118

«الَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَ الْفِضَّةَ وَ لا يُنْفِقُونَها فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَلِيمٍ» «1» «مَنْ كانَ يُرِيدُ حَرْثَ الدُّنْيا نُؤْتِهِ مِنْها» «2»

كسی كه فكرش به دنيا گره بخورد، درون او دچار بيقراری می شود، وقتی حالت طلب برای او پيش آمد، اين حالت طلب او را تحريك كرده و دنبال دنيا می دود، پروردگار می فرمايد: من جلوی او را نمی گيرم، ولی از مجموع دنيا اندكی در اختيار او می گذارم، كه همان اندك باعث حرص و بخل می شود:

«وَ ما لَهُ فِي الْآخِرَةِ مِنْ نَصِيبٍ»

انسانی كه صد در صد دنبال پول بوده، در آخرت بهره ای ندارد، سومين مسأله ای كه برای انسان به وجود می آيد، اين است كه معبود و خدای او پول می شود، چون تمام برنامه های خود را براساس پول تنظيم می كند؛ يعنی آن حالت باطنی، كه حرص و بخل به پول می باشد، به معبود شكل می دهد و به پرستش دنيا وادار می شود.

امام حسين عليه السلام در اين باره می فرمايد:

«الناس عبيد الدنيا و الدين لعق علی ألسنتهم» «3» گول دشمنان را نخوريد، اگر لا اله الا الله و الله اكبر می گويند: در زبان با دين، بازی می كنند؛ يعنی مشرك هم می شوند. حريص، بخيل و مشرك.

پيغمبر صلی الله عليه و آله می فرمايد:

«من أحبّ الدنيا ذهب خوف الآخرة» «4» اين گونه دنيا پرستان، با دست خود آخرت خود را نابود می كنند.

______________________________
(1)- توبه (9): 34؛ «كسانی را كه طلا و نقره می اندوزند و آن را در راه خدا هزينه نمی كنند، به عذاب دردناكی مژده ده.»

(2)- شوری (42): 20؛ «و كسی كه زراعت دنيا را بخواهد، اندكی از آن را به او می دهيم، ولی او را در آخرت هيچ بهره و نصيبی نيست.»

(3)- بحار الأنوار: 116/ 75، حديث 2؛ [تحف العقول ]؛ «عَنِ الْحُسَيْنِ عليه السلام فِي قِصَارِ هَذِهِ الْمَعَانِي قَالَ عليه السلام فِي مَسِيرِهِ إِلَی كَرْبَلَاءَ إِنَّ هَذِهِ الدُّنْيَا قَدْ تَغَيَّرَتْ وَ تَنَكَّرَتْ وَ أَدْبَرَ مَعْرُوفُهَا فَلَمْ يَبْقَ مِنْهَا إِلَّا صُبَابَةٌ كَصَابَّةِ الْإِنَاءِ وَ خَسِيسُ عَيْشٍ كَالْمَرْعَی الْوَبِيلِ أَ لَاتَرَوْنَ أَنَّ الْحَقَّ لَايُعْمَلُ بِهِ وَ أَنَّ الْبَاطِلَ لَايُنْتَهَی عَنْهُ لِيَرْغَبَ الْمُؤْمِنُ فِي لِقَاءِ اللَّهِ مُحِقّاً فَإِنِّي لَاأَرَی الْمَوْتَ إِلَّا الْحَيَاةَ وَ لَاالْحَيَاةَ مَعَ الظَّالِمِينَ إِلَّا بَرَماً إِنَّ النَّاسَ عَبِيدُ الدُّنْيَا وَ الدِّينُ لَعْقٌ عَلَی أَلْسِنَتِهِمْ يَحُوطُونَهُ مَا دَرَّتْ مَعَايِشُهُمْ فَإِذَا مُحِّصُوا بِالْبَلَاءِ قَلَّ الدَّيَّانُونَ وَ قَالَ عليه السلام لِرَجُلٍ اغْتَابَ عِنْدَهُ رَجُلًا يَا هَذَا كُفَّ عَنِ الْغِيبَةِ فَإِنَّهَا إِدَامُ كِلَابِ النَّارِ وَ قَالَ عِنْدَهُ رَجُلٌ إِنَّ الْمَعْرُوفَ إِذَا أُسْدِيَ إِلَی غَيْرِ أَهْلِهِ ضَاعَ فَقَالَ الْحُسَيْنُ عليه السلام لَيْسَ كَذَلِكَ وَ لَكِنْ تَكُونُ الصَّنِيعَةُ مِثْلَ وَابِلِ الْمَطَرِ تُصِيبُ الْبَرَّ وَ الْفَاجِرَ.»

(4)- مستدرك الوسائل: 12/ 40، حديث 13461؛ «دَعَائِمُ الْإِسْلَامِ، عَنْهُمْ عليه السلام عَنْ رَسُولِ اللَّهِ صلی الله عليه و آله أَنَّهُ قَالَ مَنْ أَحَبَّ الدُّنْيَا ذَهَبَ خَوْفُ الآْخِرَةِ مِنْ قَلْبِهِ وَ مَا آتَی اللَّهُ عَبْداً عِلْماً فَازْدَادَ لِلدُّنْيَا حُبّاً إِلَّا ازْدَادَ اللَّهُ عَلَيْهِ غَضَبا.»