تواضع و آثار آن، ص: 271
حكايت عارف و تماشای فيلم
عارفی در يكی از شهرهای ايران زندگی می كند، ايشان می فرمودند: در جلسه ای شاد و بانشاط كه به صرف ناهار دعوت بوديم، دو سه نفر از ميهمانان كه برای اولين مرتبه آنها را می ديدم، به من علاقمند شدند، و می گفتند انسان خوش اخلاقی و خوش برخوردی است، از راه، مسلك و اعتقاد من، خبری نداشتند؟
فقط وقتی ميهمانی تمام شد، آن عارف می گويد: ميهمان ها مرا دعوت كردند كه ناهار منزل آنها بروم، آن عارف می گويد: بعد از صرف ناهار به من گفتند: آيا حاضر هستيد با هم يك فيلم تماشا كنيم؟ گفتم اختيار با شما است. من خبر نداشتم چه فيلمی می خواهند بگذارند، يك فيلم خارجی بسيار زشت، پر از فساد و گناه را ديدم، بعد از اينكه مقداری از فيلم را ديدم به گوشه سالن پذيرايی آمدم، و شروع به گريه كردم. تلويزيون را خاموش كردند. آب جوش و آب قند آوردند، از من سؤال كردند فيلم بد بوده است؟ گفتم: نه، مردان و زنانی كه در اين فيلم ديدم، بسيار زيبا بوده اند، و پروردگار من،
«أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ ءٍ»
می باشد، اينكه مثل مادر داغديده گريه می كنم، به خاطر اين است كه اينها چرا باطن خودشان را مطابق با نقش زيبای ظاهر نقّاشی نكرده اند؟ دلم برای افرادی كه در فضای «أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ ءٍ» قرار دارند، سوخت كه چرا اين خواهران و برادران من، به طرف جهنّم رفتند. و بعد هم برای شما ناراحت شدم كه با بودن كسانی كه باطنشان،
«أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ ءٍ»
است، چرا شما گناهكاران را انتخاب كرده ايد؟
